Ananici. Karaimi to najmniejsza grupa etniczna w Polsce, a zarazem najdalej na zachód osiadły lud turkijski. To także wyznawcy religii, która za swą podstawę ma Stary Testament. „Unosząc z sobą pięcioksiąg Mojżesza i proroków, przechowali na sobie nieskalane piętno ludu Bożego” – pisał o nich Władysław Syrokomla w „Wycieczkach po Litwie”. Uznając wyłącznie Tanach (Biblię hebrajską), karaimizm odrzuca wszelkie jego uzupełnienia. Kodyfikatorem doktryny był żyjący w VIII w. Anan, syn Dawida z Basry, który zgromadził wokół siebie antyrabiniczną opozycję, nawołując do odrzucenia tradycji ustnej spisanej w postaci Talmudu i do oparcia się na interpretowanych dosłownie nakazach i zakazach zawartych w Piśmie. Zwolenników Anana zwano początkowo ananitami. Później zaczęto używać wobec nich określenia karaim, wywodzącego się z semickiego rdzenia oznaczającego czytać (ten sam rdzeń występuje w arabskim kur’ân, Koran). Hebrajskie qara’im to czytający. Nazwa ta odnosi się do podstawowego nakazu religii karaimskiej, a mianowicie czytania i studiowania Pisma.
Na Bliskim Wschodzie i Krymie. Idee głoszone przez Anana i jego następców rozprzestrzeniły się na Bliskim Wschodzie. Jeszcze za życia przywódcy główny ośrodek wyznania przeniósł się z Mezopotamii do Jerozolimy. Gminy karaimskie powstawały w Egipcie i Syrii, a także w Bizancjum i Persji. Stamtąd karaimizm dotarł na tereny na północ od Morza Czarnego, gdzie w VII w. Chazarzy utworzyli rozległe państwo będące etnicznym i wyznaniowym konglomeratem.