Wizja własnej przeszłości. U zarania swoich dziejów, kiedy Czesi żyli na podobieństwo dzikich zwierząt, nie znając jeszcze prawa i nie podlegając zwierzchności żadnego władcy, dotknęła ich straszliwa zaraza. Zwrócili się wówczas o pomoc do wieszczki i za jej radą powołali na tron pewnego roztropnego męża, Przemysła. Wraz z przejęciem przez niego rządów ustąpiły dręczące ich plagi i odtąd na stałe książęca władza została związana z rodem Przemysła i na tron powoływano wyłącznie jego potomków. Za sprawą jednego z nich, Borzywoja, Czesi przyjęli chrześcijaństwo, uwalniając się dzięki temu od znacznie poważniejszego zagrożenia niż zaraza, czyli trwania w pogańskich błędach, i otworzyli przed sobą perspektywę zbawienia. Męczeńska śmierć wnuka Borzywoja, św. Wacława, sprawiła z kolei, że zyskali w jego osobie orędownika nieustannie wstawiającego się za nimi u Boga.
W ten sposób pod koniec X w. dzieje swojej rodziny, którą zwykło się zgodnie z ukształtowanym w XIX w. zwyczajem określać – od imienia jej założyciela – mianem Przemyślidów, opisał brat księcia czeskiego Bolesława II, bratanek św. Wacława i prawnuk Borzywoja, mnich Krystian. Jego opowieść stanowi ważne świadectwo pielęgnowanej przez książęcą rodzinę wizji własnej przeszłości i formułowanych w otoczeniu czeskich książąt koncepcji uzasadniających ich prawa do sprawowania monarszej władzy. Utrwalona przez Krystiana tradycja dynastyczna, splatając w nierozerwalny sposób losy Przemyślidów z podporządkowaną im społecznością, ukazywała władających Czechami książąt jako potomków rodu od niepamiętnych czasów dzierżącego rządy i gwarantującego swoim poddanym dobrobyt i pomyślność, nie tylko w wymiarze doczesnym, lecz również wiecznym.