Lista klientów. Latem 1939 r. o dostawy sprzętu wojskowego kołatali do wielkich mocarstw europejskiego Zachodu przedstawiciele licznych rządów. Zamówienia często dotyczyły materiału, którego brakowało także w Londynie i Paryżu: broni przeciwpancernej, przeciwlotniczej, czołgów, samolotów myśliwskich; zagraniczni klienci oczekiwali dostaw szybko, w dużych ilościach, najlepiej na kredyt.
Prym wiedli tu Turcy – w samym tylko Londynie składając zapotrzebowanie na sprzęt dla 30 dywizji, co – jak komentowano nad Tamizą – pozwolić by mogło na przezbrojenie całości ich sił lądowych. Uzupełniające żądania dostaw 350 samolotów i 7 okrętów podnosiły wartość tureckich zamówień do niebotycznej sumy 102 mln funtów. Kolejne miejsce na liście zajmowali Polacy, oczekując dostaw amunicji (o wartości 18 mln funtów), surowców (18–24 mln), kredytów przemysłowych (6,5 mln) i pożyczki gotówkowej (8,7 mln). Kredytowe zakupy nad Tamizą planowali także Rumuni (8 mln), Grecy (2,5 mln), Jugosłowianie, Bułgarzy, Portugalczycy, przedstawiciele Egiptu, Iraku, Chin, Afganistanu, Iranu, Arabii Saudyjskiej. Całość owych zamówień obejmowała m.in. 530 armat polowych, 1750 armat przeciwpancernych, 21 504 karabiny maszynowe i 403 samoloty myśliwskie. A w kolejce po sprzęt stały też dominia brytyjskie, których potrzeb nie sposób było lekceważyć.
Pod brzemieniem napływających zewsząd zamówień uginali się także Francuzi. Turcy żądali od nich m.in. 1350 dział przeciwpancernych, 1260 armat przeciwlotniczych, 15 tys. karabinów maszynowych i 350 samolotów (w tym 250 bojowych); Polacy – 300 lekkich czołgów i dział artylerii ciężkiej, Grecy – 71 baterii artylerii, Jugosłowianie – 800 radiostacji, Rumuni – czołgów i artylerii…
Miejsce w kolejce.