Organizacja 2 Armii. Organizację 2 Armii rozpoczęto na początku sierpnia 1944 r., po wkroczeniu na teren tzw. Polski Lubelskiej wojsk sowieckich oraz jednostek 1 Armii dowodzonej przez gen. Zygmunta Berlinga. Wówczas dla Stalina i polskich komunistów było jasne, że wojsko im podległe należy rozbudowywać. Zdecydowaną większość żołnierzy 2 Armii stanowili Polacy (ok. 85 proc.), natomiast kadrę oficerską tworzyli przede wszystkim oficerowie sowieccy. Zajmowali oni niemal wszystkie stanowiska dowódcze od batalionu wzwyż. Wyjątkiem był gen. Mikołaj Prus-Więckowski, dowódca 7 Dywizji Piechoty, który wywodził się z wojska II Rzeczpospolitej. 1 Armia, którą także w większości dowodzili oficerowie oddelegowani z Armii Czerwonej, mimo wszystko była pod tym względem bardziej zróżnicowana.
2 Armia formowała się w trudnych warunkach, na Lubelszczyźnie wyniszczonej wojną i okupacją. Brakowało umundurowania i wyżywienia, kwaterowano często w namiotach i ziemiankach, co w warunkach mroźnej zimy wywoływało plagę chorób. Zdezerterował m.in. niemal cały 31 Pułk Piechoty (w nocy z 12 na 13 października 1944 r.). Sprzęt i uzbrojenie docierało powoli. Jednak w styczniu 1945 r. formowanie armii zostało zakończone. Składała się ona z pięciu dywizji piechoty, dywizji artylerii przeciwlotniczej, dwóch brygad artylerii przeciwpancernej oraz brygady saperów. Bolączką był brak broni pancernej, wobec tego w skład armii włączono całą sowiecką 16 Brygadę Pancerną, a przede wszystkim przydzielono do niej 1 Korpus Pancerny. Tym samym siły związku operacyjnego liczyły niemal 90 tys. żołnierzy, ponad 520 czołgów i dział pancernych oraz ponad 1700 dział i moździerzy. Jeden z oficerów armii po latach wspominał, że było to wojsko z poboru: „Słabo wyszkolony rekrut, nieświetnie wyekwipowany, w drelichowym mundurku, dobrze uzbrojony, ale nie zawsze umiejący ze swej broni korzystać”.