Robert Baden-Powell (1857–1941) był niezwykle żywym chłopcem, polującym i żeglującym, samotnym skautem – zanim jeszcze termin ten oznaczał harcerstwo. Został żołnierzem w wieku 19 lat. Służył najpierw w Indiach, potem w Afryce i na Bałkanach, gdzie był zwiadowcą: szkicował fortyfikacje i umocnienia, świetnie udając botanika i kolekcjonera motyli. Miał i talent aktorski, i łatwość pisania, sporządził kilka podręczników rozpoznania wojskowego. „Podręcznik zwiadu dla podoficerów i żołnierzy”, wydany w 1899 r., czytano nie tylko w wojsku: książka stała się hitem dla młodzieży i przyniosła autorowi dodatkowy rozgłos w najlepszym w karierze wojskowej okresie. Akurat po jej wydaniu Baden-Powell, już w randze pułkownika, zdobył serca londyńczyków jako dowódca oblężonego garnizonu brytyjskiego w afrykańskiej stanicy Mafeking podczas drugiej wojny burskiej (1899–1900).
Wojna, przynajmniej na początku, przynosiła Brytyjczykom upokarzające klęski drażniące imperialną dumę. Żołnierze burscy byli nie tylko liczniejsi, ale też dzielniejsi, bardziej ruchliwi, przedsiębiorczy i pomysłowi. Przez 7 miesięcy, dokładnie 217 dni, oblężeni w Mafeking dzielnie przeciwstawiali się Burom: około tysiąca przeciw siedmiu tysiącom. Baden-Powell imał się wybiegów, które miały rekompensować szczupłą obronę, pozorował zakładanie pól minowych i zasieków z drutu kolczastego. Zebrał też wszystkich miejscowych chłopców w wieku od 12 do 15 lat i utworzył z nich oddział kadetów. Nie bacząc na niebezpieczeństwo, służyli oni głównie do przewożenia rozkazów i poczty z fortu do fortu. Poza tym, mimo wielkiego zagrożenia, Baden-Powell imponował angielskim fasonem: urządzał w każdą niedzielę prawdziwe mecze krykieta, potem tańce i przedstawienia teatralne, w których sam wypełniał rolę clowna.