Wschodnie Wybrzeże. Jak już wiemy, w skład nowego państwa weszło 13 byłych kolonii angielskich na Wschodnim Wybrzeżu Ameryki Północnej: Massachusetts, New Hampshire, Rhode Island, Connecticut, New York, New Jersey, Delaware, Pensylwania, Maryland, Wirginia, Karolina Północna, Karolina Południowa i Georgia. Zachodnią granicę Unii stanowiła rzeka Missisipi, wschodnią – linia brzegowa Oceanu Atlantyckiego. Nie ustalono dokładnie granic na północy i południu, co wynikało z braku map umożliwiających precyzyjne określenie podziału kontynentu między państwa europejskie. Hiszpania zatrzymała Florydę oraz Luizjanę, Anglia – Kanadę, Rosja – Alaskę. Amerykanie uzyskali prawa do korzystania z łowisk przy wybrzeżach Kanady i Nowej Fundlandii, natomiast poszczególne stany miały zrekompensować lojalistom wartość majątków zabranych im w okresie wojny o niepodległość (1775–82). Ze spisu z 1790 r. wynika, że mieszkało w nowym państwie 3,9 mln osób, w tym ponad 800 tys. czarnej ludności niewolniczej. Nie policzono członków indiańskich grup plemiennych.
Działka, terytorium, stan. Plan osadnictwa. Osadnicy szukali dogodnych ziem pod uprawy, a także terenów łowieckich, stąd też wchodzili na obszary plemienne; przesuwające się stale pogranicze zmuszało polityków do pertraktacji w sprawie cesji ziem z poszczególnymi grupami indiańskimi. Szczególnym zainteresowaniem cieszyła się żyzna dolina rzeki Ohio. Z Irokezami podpisano traktat w 1784 r., w 1785 r. z Cheronee. Plemiona częściowo zrzekały się swych ziem na zachodnich obszarach stanów New York i Pensylwania.
Drugi Kongres Kontynentalny przyjął tzw. Ordonans Północno-Zachodni, ustalający zasady zarządzania ziemiami leżącymi w dolinie rzeki Ohio, zwanymi Starym Północnym Zachodem (Old Northwest).