Dyplomacja cesarza i cara. Polityką zagraniczną Francji kierował Napoleon Bonaparte, skupiając w swym ręku najważniejsze inicjatywy. O ile Charles-Maurice de Talleyrand, jako minister spraw zagranicznych, zachowywał pewną niezależność działania, o tyle Hugues Maret, pełniący tę funkcję w 1812 r., był tylko posłusznym wykonawcą poleceń cesarza Francuzów. W Rosji polityką zagraniczną kierował Aleksander, choć w szczątkowej formie funkcjonowała, ustanowiona jeszcze w XVIII w., kolegialna organizacja polityki zagranicznej. Car powołał wprawdzie w 1802 r. ministra spraw zagranicznych, ale zachowano kolegium spraw zagranicznych pod kierownictwem tegoż ministra. Pamiętać jednak należy, że to Aleksander decydował osobiście we wszystkich zasadniczych sprawach polityki zagranicznej.
Obaj władcy w kwestiach najistotniejszych preferowali możliwość bezpośredniego kontaktu z partnerem politycznym, w związku z tym decydowali się na zjazdy, takie jak zorganizowane w okresie pierwszego kryzysu sojuszu francusko-rosyjskiego spotkanie dwóch cesarzy w Erfurcie w 1808 r.
Dyplomaci do negocjacji i obserwacji. Dyplomatami z reguły zostawali członkowie arystokratycznych elit związanych z dworem. Najważniejszym zadaniem dyplomatów było negocjowanie, wynikające z pokojowych funkcji posła, który miał realizować cel podstawowy: przyjaźń i pokój między państwami. Tak określali to teoretycy dyplomacji w epoce nowożytnej. Zaczęto również rozróżniać funkcje negocjacyjne, zastrzeżone dla posłów wysyłanych doraźnie, i funkcje obserwacyjne związane z posłami stałymi, którzy powinni informować o wszystkim, co jest godne uwagi w zagadnieniach politycznych i wojskowych, a nawet śledzić wydarzenia prywatne na dworze przyjmującego.