Pochodzenie nazwy Chiny (China), używanej na Zachodzie, budzi rozmaite kontrowersje. W starożytnym Rzymie nazywano ten odległy kraj: Serica, Sera, Seres, czyli Kraj Jedwabiu i Lud Jedwabiu. Jedna z hipotez mówi, że określenia te pochodzą od chińskiej nazwy jedwabiu, inna, że od pierwszej dynastii Qin (wym. Cin; art. s. 26). Oczywiście chodzi o starożytne warianty fonetyczne tych nazw zapożyczane i modyfikowane przez ludy Azji Centralnej i w Indiach (gdzie nazywano ten kraj Cina i Maha-Cina). Stamtąd, prawdopodobnie w ostatnich wiekach przed naszą erą, dotarły one do Rzymu.
Od XIII w., kiedy pierwsi Europejczycy zaczęli docierać do dalekiej Azji Szlakiem Jedwabnym, upowszechniła się inna nazwa: Kitaj albo Cathay. Określano tak wtedy Mongolię, krainy sąsiednie i Chiny północne albo nawet cały ten kraj. Prawdopodobnie nazwa ta pochodzi od Kitanów, ludu pochodzenia tunguskiego, którzy ustanowili swoją dynastię w Chinach północnych (907–1125). I do dzisiaj tej nazwy używają Rosjanie.
Od początku XVI w. Portugalczycy, którzy pierwsi dotarli do Azji Południowo-Wschodniej, a później i do samych Chin, najpierw Chińczyków nazywali Chijns, a później wprowadzili dla kraju właśnie nazwę China. Od nich zapożyczono ją do innych języków europejskich. Tę nazwę prawdopodobnie spotykali w Indiach i Malakce, gdzie była spora kolonia kupców chińskich.
Można wspomnieć, że od średniowiecza w księgach buddyjskich pisanych po chińsku używano dla Chin nazwy Zhi-na (czyt. Czyna), skąd wywodzi się także japońska nazwa Shina. Jeszcze do XVII w. spierano się, czy Kitaj i Chiny to dwa różne kraje, czy też jeden. Dopiero też wtedy wyjaśniło się, że wszystkie te trzy historyczne nazwy zachodnie (włącznie z Seres) dotyczą właśnie Chin, przez samych Chińczyków określanych często Państwem Środka (Zhongguo – czyt.