Festiwal Skrzyżowanie Kultur od 20 lat prezentuje najciekawsze zjawiska artystyczne z dalekich i bliskich kultur świata. To podróż przez poznawanie nowych instrumentów, innych kanonów piękna, rytmów i barw dźwięku. Nauka wrażliwości i zrozumienia przejawów sztuki opartych na innych zasadach niż te, do których zostaliśmy przyzwyczajeni. W tym roku po raz 20-ty zabierzemy mieszkańców Warszawy karawaną kultur na nowe muzyczne lądy Azji, Afryki czy Europy. Jubileuszowa edycja już we wrześniu - mówi Dyrektorka Festiwalu, prof. dr hab. Maria Pomianowska.
Tegoroczna edycja odbędzie się w Teatrze Dramatycznym w Warszawie i rozpocznie się 13 września. Koncertem otwarcia będzie występ Duk-soo Kim and Ensemble Sinawi. Artyści wykorzystują melodie zapożyczone z Sanjo, szamańskiej muzyki rytualnej i Pansori, które są wplecione w sinawi – dzieło, które wyśpiewuje niedostatek czasów. Muzyka zawiera elegancję i głębię koreańskiej muzyki tradycyjnej, która jednocześnie występuje w dialogu z nastrojami współczesnych słuchaczy. Duk-soo Kim jest jedną z czołowych postaci koreańskiej tradycyjnej sztuki wykonawczej, a także pionierem nowych osiągnięć w technice gry na Janggu (dwugłowym bębnie).
Tego samego dnia na scenie wystąpi Elida Almeida którą odkrył sam José da Silva, producent legendarnej Cesárii Évory. Batuku, funaná, czy tabanka, to tylko nieliczne z wpływów, którymi przesączona jest muzyka tej artystki. Jej aksamitny głos, osobowość sceniczna i ognisty temperament to połączenie, którego owocem jest nieokiełznana radość życia, jaką emanuje jej muzyka. Sama komponuje i pisze teksty. Mówi, że jej największą inspiracja jest życie, otaczający ją ludzie, a wyśpiewując codzienność realiów, w których się wychowała zwraca uwagę na wrażliwe kwestie społeczne, edukuje, przynosi nadzieję.
Drugiego dnia festiwalu - w sobotę 14 września - wystąpi Suonno d'Ajere. Nazwa zespołu oznacza „wczorajszy sen”, jednak jego członkowie każdym dźwiękiem udowadniają, że to sen, który doskonałością tradycji inspiruje teraźniejszość. To muzyczne trio to esencja współczesnego Neapolu, doprawiona nutką aromatu przeszłości. Ich dobór instrumentów muzycznych nawiązuje do popularnych zespołów Posteggia z początków XIX wieku, muzyków ulicznych i barowych, uwielbianych przez szeroki przekrój społeczeństwa. Jednak styl Suonno d’Ajere jest bardziej wyrafinowany. Rezultatem jest ekstrawaganckie połączenie tradycji i klasycznej elegancji, które zawsze było kamieniem węgielnym muzyki neapolitańskiej.
Na drugim koncercie wystąpi Bonga Kwenda, znany lepiej jako Bonga. To wokalista i autor tekstów piosenek afrykańskiego nurtu muzyki – Semby. Artysta wychowywał się w Angoli w latach 40. i jak sam opowiada, otrzymał trzy rodzaje edukacji. Pierwsza, w jego ocenie najgorsza, w szkole kolonialnej zdominowanej przez kościół katolicki. Druga, ta na ulicy, zdecydowanie wyostrzyła jego zaradność. Trzecia, najwspanialsza dla Bongi, to ta na dziedzińcu jego rodzinnego domu, gdzie ukształtował swoje sumienie polityczne, społeczne, skłonność do buntu i czułość. Na najnowszej płycie „Kintal da Banda” Bonga zaprasza na ten właśnie dziedziniec wspólnoty, pełen kolorów, zapachów, smaków, gdzie spotykają się dziadkowie, wujowie, kuzyni, sąsiedzi, dzieląc się posiłkami i sembą – rdzenną muzyką tego kraju.
Niedzielny wieczór - 14 września - należeć będzie do zespołu Lemma. Nazwa wywodzi się z języka przodków algierskiego regionu Soura i wyraża istotę wspólnoty, zgromadzenia, spotkania ludzi, których codzienność stoi w obliczu zagrożenia jakie nieść może ze sobą rozproszenie. Rytm, głos i dłonie, to podstawowe, a jednocześnie najważniejsze elementy tego projektu. Jego siłą jest potęga kompozycji, która wybrzmiewa mnogością gatunków muzycznych. Śpiewają teksty zapożyczone z mistycznych dzieł i poezji malhûn, która porusza tematy religijne inspirowane pobożnością bractw mistycznych. Ich gra na instrumentach perkusyjnych przywołuje na myśl zarówno hidûss jak i hadrę, czyli zbiorowy rytuał wykonywany przez zakony sufickie.
Na koniec trzeciego dnia i całego festiwalu wystąpi Cheikh Lô - Artysta pochodzenia senegalskiego, urodzony w Burkina Faso swoją twórczość porównuje do barwnego patchworkowego wzoru Njaxas, który z dumą nosi na swoich strojach jako członek sufickiego bractwa Baye Fall. Jego debiutancki album, który jeszcze w latach 90. stał się globalną sensacją, wyprodukował sam Youssou N’Dour. Cheikh Lô śpiewał i tworzył u boku wielkich sceny world music takich jak, Ibrahim Ferrer, Les Nubians, Manu Dibango, czy Tony Allen. Senegalczyk swoje pierwsze kroki stawiał w Volta Jazz – jednym z najlepszych zespołów w Afryce Zachodniej po odzyskaniu niepodległości. Pieśni kubańskie, klasyki kongijskiego Tabu Ley Rochereau i utwory taneczne w stylu kreolskim kształtowały Cheikha Lô od najmłodszych lat. Muzyka Lô czerpie z dominującego w Dakarze brzmienia popu, mbalax, dodając elementy salsy, zairsko-kongijskiej rumby, folku i jazzu.