W 1985 r. firma Commodore zaprezentowała nowy komputer – Amigę 1000, który od biurowych pecetów odróżniał się możliwościami graficznymi. Można było podłączyć kamerę i mieszać sygnał wideo z tworzoną na komputerze grafiką; rysowanie ułatwiał zaś tablet z rysikiem. Na specjalnym pokazie Andy Warhol stworzył elektroniczny portret Debbie Harry z Blondie i komputerową wersję swojego najbardziej znanego dzieła – puszki zupy Campbell, która dziś wygląda jak szkic wykonany w programie Microsoft Paint, daleki przodek sieciowych komiksów i ilustracji Agaty „Endo” Nowickiej.
Dziś oprogramowanie jest w stanie udawać dowolne pędzle, ołówki i kredki, a także wspierać manipulację obrazem. Z tej ostatniej techniki korzystał pod koniec XX w. Zdzisław Beksiński – wreszcie przestały obowiązywać ograniczenia fotografii, którą porzucił w latach 60. na rzecz malarstwa, a Photoshop pozwolił tworzyć podobne wizje ze zdjęć.
O ile dla Warhola i Beksińskiego komputer był tylko nowym rodzajem pędzla, o tyle pionierzy sztuki generatywnej traktowali go jako współtwórcę. W tego rodzaju twórczości chodzi o zaprojektowanie procesu, algorytmu, który stworzy dzieło bez ludzkiej kontroli. W taki sposób można generować muzykę, grafikę (która zostanie przeniesiona na płótno np. przy pomocy plotera), a także teksty. Przykładem książki stworzonej przez komputer jest licząca 186 stron „Robbo. Solucja” Piotra Mareckiego, która składa się z tekstu wygenerowanego przez komputer Atari oraz kodu źródłowego. Warto zauważyć, że teksty można tworzyć algorytmicznie także bez pomocy komputera, jak robił to choćby Wojciech Bruszewski. Jego praca „Nowe słowa” z 1972 r. była analogową maszyną złożoną z pięciu walców z nadrukowanymi literami, pozwalającymi ułożyć 1024 słowa.