W skrócie można powiedzieć, że może pomieścić od jednego do kilku tysięcy lub więcej wspomnień. Wynika to z tego, że nie jest ona jednorodnym konstruktem – możemy ją podzielić np. na roboczą i długotrwałą. Dodatkowo z pamięcią związane są zapamiętywanie, przechowywanie i przypominanie. Na każdym z tych etapów może dojść do ograniczenia lub modyfikacji śladu pamięciowego.
Pamięć długotrwała to typ najbogatszy. Przechowujemy w niej zarówno wspomnienia z dzieciństwa, jak i adres urzędu skarbowego. Co prawda nie jest niezawodna, ale według badań zespołu Timothy’ego Brady’ego z 2008 r. możemy przechowywać w niej nawet kilka tysięcy obrazów obiektów naturalnych, które były nam zaprezentowane wyłącznie raz.
Dlaczego mimo wszystko często nie możemy sobie przypomnieć jakiegoś kodu pocztowego albo szczegółów ze zdarzeń sprzed lat? Jednym z powodów jest trudność w odtwarzaniu sobie zapamiętanej informacji. Niejednokrotnie potrzebujemy dobrej wskazówki: czasami wystarczy, że zobaczymy jedną scenę z filmu lub usłyszymy jego ścieżkę dźwiękową, aby upewnić się, że widzieliśmy go wiele lat temu. A wiadomo, że filmy już raz oglądane są najlepsze.
Aby jednak wykorzystać zapamiętane informacje – na przykład numer telefonu do babci – musimy mieć do nich dostęp na tyle długo, aby wybrać ten numer na telefonie. O ile nie wykorzystamy tzw. pamięci zewnętrznej, czyli kartki papieru z zapisanym numerem, musimy zaprząc do pracy pamięć roboczą. Jest to znacznie uboższy typ pamięci niż pamięć długotrwała, ale za to informacje w niej przechowywane są znacznie łatwiej osiągalne. Dzięki niej możemy wykonywać takie czynności, jak proste zadania arytmetyczne, i przechowywać krótkie listy zakupów czy inne informacje, które są nam aktualnie potrzebne.