Jedno z ciekawszych doniesień pandemicznej jesieni 2020 r. wygenerowali autorzy raportu BP Energy Outlook 2020 (dorocznej analizy rynku energii i scenariuszy jego rozwoju w przyszłości przygotowywanej przez koncern energetyczny). Oznajmili, że epoka ropy naftowej dobiegła końca, kamuflując to dramatyczne stwierdzenie bardziej technicznym określeniem – świat przekroczył peak oil demand, czyli popyt na płynne czarne złoto osiągnął maksimum w 2019 r. i może już tylko maleć. Z tą opinią zgodzili się analitycy norweskiej firmy doradczej DNV GL we własnym opracowaniu opublikowanym niemal w tym samym czasie.
Analizy kolejnych zespołów badawczych były bardziej wstrzemięźliwe, niemniej zdecydowana większość stwierdzała, że nawet jeśli BP i DNV GL się pośpieszyli i 2020 nie jest jeszcze rokiem początku końca epoki nafty, to na pewno lata dwudzieste XXI w. zostaną zapamiętane jako dekada zmierzchu tego surowca. Przyjmując ten fakt do wiadomości, nie należy wyciągać pochopnego wniosku, że ropa naftowa się kończy. Jest jej jeszcze sporo, zarówno w formie złóż konwencjonalnych, jak i niekonwencjonalnych (by wspomnieć kanadyjskie piaski bitumiczne lub ropę ze złóż łupkowych w Stanach Zjednoczonych). Ile więc jeszcze będziemy z tych złóż korzystać, jeśli uwzględnić malejący popyt?
Oby jak najkrócej – odpowiadają eksperci zajmujący się zmianami klimatycznymi. Wszak wykorzystanie ropy jest po węglu największym źródłem emisji gazów cieplarnianych. A skuteczna walka ze zmianami klimatycznymi i globalnym ociepleniem wymaga jak najszybszej rezygnacji z paliw kopalnych. Ostrzeżenia naukowców, coraz bardziej alarmujące, do niej nie wystarczą. Potrzebna jest konfrontacja z twardą rzeczywistością. W przypadku ropy naftowej doszło do niej w 2005 r., kiedy rozpoczął się rozjazd między rosnącym apetytem na surowiec a niewystarczającą podażą.