Rdzenny język mieszkańców Palestyny w II i I tysiącleciu p.n.e. należy do rodziny języków semickich, z grupy kananejskiej. Języki z tej grupy zapisywane były od końca II tys. p.n.e. przy zastosowaniu pisma alfabetycznego, który to system jest podstawą współczesnego alfabetu hebrajskiego, greckiego oraz łacińskiego, jakim napisany jest i ten artykuł. System zapisu polegał na użyciu 22 znaków odpowiadających literom, pomiędzy którymi – przy lekturze – dodawano samogłoski. Zapis mlk odczytywano np. jako melek, co oznacza król.
Najlepiej znanym, dzięki fizycznym zabytkom z epoki – inskrypcjom, językiem z grupy kananejskiej jest fenicki. Język ten znamy zarówno dzięki tekstom pochodzącym z Fenicji właściwej, jak i dzięki napisom powstałym przez całą niemal starożytność w fenickich koloniach, w zachodniej części Morza Śródziemnego. Do tej samej grupy należą języki lub – jak chcą niektórzy semityści – lokalne dialekty, którymi posługiwały się ludy mieszkające w Palestynie: moabicki, edomicki, ammonicki oraz hebrajski.
Blisko spokrewnionym z językami kananejskimi jest aramejski, który dzięki migracji Aramejczyków na początku I tys. p.n.e. rozpowszechnił się szybko na Bliskim Wschodzie. Język ten szybko stał się dominującym językiem Syrii, gdzie – mimo późniejszego pojawienia się arabskiego – nadal jest jednym z głównych języków rodzimych.
Zabytki pisane z obszarów Palestyny w I tys. p.n.e. wskazują na to, że posługiwano się tam izraelską oraz judejską odmianą hebrajskiego (odpowiednio na obszarze królestw Izraela i Judy), edomickim i arabskim na południu Palestyny (co świadczy o sukcesywnym napływie ludności arabskiej), dialektem fenickiego typowym dla miast filistyńskich oraz aramejskim, który pojawiał się w Palestynie wraz z militarnymi zdobyczami Aramejczyków.