Tradycyjne telewizory kineskopowe przechodzą bezpowrotnie do lamusa. Tu i ówdzie jeszcze dopalają się po domach, ale w sklepach już ich nie uświadczysz. Wyparły je wszelkiej maści „płaszczaki” – a ich wybór może zwykłego oglądacza telewizji przyprawić o zawrót głowy. Wyglądają podobnie, na pierwszy rzut oka dają podobny obraz, różnią się natomiast wielkością, grubością i ceną, która w dużym stopniu zależy od mnogości oferowanych funkcji. Bo dzisiejszy telewizor nie jest już tylko urządzeniem do oglądania programów telewizyjnych i filmów z odtwarzaczy DVD oraz twardych dysków, lecz stanowi centrum domowej rozrywki, do którego można podłączyć (coraz częściej bezprzewodowo) komputer, aparat fotograficzny, kamerę, konsolę do gier i wszystkie inne urządzenia współpracujące ze sobą w domowej sieci. I Internet – ze Skype’em oraz różnymi usługami, które są w nim dostępne. Współczesne telewizory różnią się jedną zasadniczą cechą: sposobem generowania obrazu.
LCD. Telewizor LCD (ang. Liquid Crystal Display) wykorzystuje w tym procesie ciekłe kryształy – substancje o właściwościach fizycznych zarówno ciała stałego, jak i płynu. Większość ciekłych kryształów stanowią związki organiczne złożone z molekuł, które w stanie naturalnym są chaotycznie rozmieszczone. Można jednak sterować ich ustawieniem, przykładając napięcie elektryczne. Mówiąc prościej: można sprawić, że komórka wypełniona ciekłym kryształem będzie przepuszczać światło albo stanie się nieprzeźroczysta. Jego źródłem w telewizorach LCD starszej generacji jest panel złożony z cienkich świetlówek i folii rozpraszającej, by podświetlenie samej matrycy LCD było jasne i równomierne.