Katarzyna Czarnecka: – „Cierpienie mężczyzny, który doświadczył wymuszenia ze strony kobiety, jest oceniane jako mniej dotkliwe niż kobiety skrzywdzonej przez mężczyznę” – czytam w pierwszym zdaniu opisu pani badań. To brzmi jak skarga.
Anna Studzińska: – To po prostu wnioski z badań, które robiliśmy przez 4 lata. Uczestniczące w nich osoby czytały o molestowanym seksualnie mężczyźnie i kobiecie, i odpowiadały na różne pytania, oceniając poziom np. depresji tych osób. Okazało się, że konsekwencje molestowania w przypadku mężczyzn są widziane jako mniej ważne i wywołujące mniejszą krzywdę.
Dlaczego?
Przede wszystkim chodzi o skalę. I tu najważniejsza jest definicja przemocy. W latach 90. amerykański socjolog Michael P. Johnson określił cztery jej rodzaje. Terroryzm intymny, w którym chodzi o kontrolę, o wywoływanie lęku, i którego dopuszczają się głównie mężczyźni. Przemoc sytuacyjną, codzienną w związku, np. kłótnia, która wymknęła się spod kontroli: ja rzucę ścierką, ty mi trzaśniesz drzwiami. Gwałtowny opór (violent resistance), czyli sytuacja, w której ofiara odpowiada przemocą na przemoc, czyli np. maltretowana przez lata kobieta w końcu oddaje. Oraz wzajemna kontrola za pomocą przemocy (mutual violent control), czyli terroryzm intymny ze strony obojga partnerów.
W 2016 r. psycholog Robert Geffner podzielił przemoc na przemoc, agresję i maltretowanie. Jeśli popatrzymy na statystyki, widzimy i symetrię, i asymetrię przemocy. Symetrię mamy w badaniach nad populacją, na reprezentatywnej grupie Polaków. Odpowiedzi na pytanie: „Czy doświadczył/doświadczyła pan/pani przemocy fizycznej, na przykład…”, wskazują, że mamy takie same wartości w przypadku kobiet i mężczyzn.