Kiedy tylko rozwój ludzkiej cywilizacji sprawił, że kobiety szerzej zaczęły wchodzić do fabryk i urzędów, od razu pojawiło się pytanie: Czy są zdolne do sprawowania funkcji menedżerskich? Bardzo długo odpowiedź mężczyzn była negatywna, co utrzymywało kobiety na stanowiskach pomocniczych. Psycholog Edward Thorndike, który stworzył w 1914 r. pierwsze testy używane przez amerykańską armię do oceny potencjału kandydatów oraz opracowywał narzędzia wykorzystywane w psychologii pracy, sformułował teorię biologicznego „instynktu” nakazującego kobietom troszczyć się o innych i być uległymi wobec bardziej zdecydowanych jednostek (czyli mężczyzn). To miało skazywać kobiety na pracę w domu lub tylko na wybranych funkcjach.
Thorndike był przekonany, że jeśli pod względem zachowania widzimy jakieś podobieństwo pomiędzy kobietami i mężczyznami, to wynika to nie z przyczyn biologicznych, ale z nienaturalnych wpływów kultury, która skłania kobiety do zachowań obcych ich naturze. Nawet Thorndike przyznawał jednak, że różnice inteligencji pomiędzy kobietami i mężczyznami są tak małe, że w zasadzie pomijalne, co oznaczało, że kobiety pod względem intelektualnym są równie dobrze przystosowane do pracy jak mężczyźni i jedyną przeszkodą, zdaniem Thorndike’a, mogła być tylko ich natura. Już wtedy jednak takie stanowisko wzbudzało sprzeciw, bo „instynkt” nie dawał się uchwycić w żadnych testach twórcy teorii behawioralnych. Tacy psychologowie jak John Watson krytykowali to stanowisko jako pozbawione jakichkolwiek realnych, naukowych podstaw.
Myśląc menedżer, myślisz mężczyzna
Można powiedzieć, że poglądy Thorndike’a były kwintesencją podejścia do kobiet na stanowiskach kierowniczych w pierwszej połowie XX w.