Marcin Rotkiewicz: – Jak to się stało, że wiejska dziewczyna z kanadyjskiej prowincji została jednym z najbardziej znanych na świecie filozofów zgłębiających tajemnice mózgu?
Prof. Patricia Churchland: – Moi rodzice byli słabo wykształceni, ale zdawali sobie sprawę, jak ważna jest edukacja. I zachęcali mnie, bym skończyła liceum, a później poszła na uniwersytet. Choć w tamtym czasie – a mam na myśli lata 50. XX w. – wielu rolników z okolicy postrzegało posyłanie dzieci na studia jako marnowanie pieniędzy.
Jeszcze w szkole średniej zakochałam się w chemii i biologii. Tyle że akurat w tych dziedzinach kobiecie było wówczas bardzo trudno zrobić karierę. Jeden z wykładowców dał mi szczerą radę: nie masz szans zostać inżynierem lub realizować się w naukach przyrodniczych, szukaj szczęścia gdzie indziej.
I znalazła je pani w filozofii?
Bardzo chciałam zrozumieć, jak działa m.in. nasz umysł. Myślałam, że filozofia okaże się tą dziedziną, która przybliży mnie do odpowiedzi na tego typu pytania. Ale po jakimś czasie zorientowałam się, że filozofowie dyskutują niemal wyłącznie o słowach, a nie zjawiskach czy procesach. Kiedy to zrozumiałam, było już za późno na jakieś radykalne zmiany kierunku studiów. Tym bardziej że nie miałam funduszy, by rozpoczynać naukę od początku.
Postanowiłam więc, że zajmę się filozofią umysłu, ale najpierw muszę zgłębić anatomię mózgu. Jeśli naprawdę chce się badać, jak np. mózg podejmuje decyzje, to trzeba rozumieć jego działanie na wielu poziomach. Jak również funkcjonowanie całego organizmu, bo przecież mózg nie jest jakimś wyizolowanym organem, ale integralną częścią pewnej całości funkcjonującej w otaczającym świecie.