Założony w 1974 r., czyli w chwili upadku dyktatury wojskowej, Panhelleński Ruch Socjalistyczny (PASOK) był przez lata jednym z filarów demokratycznej Grecji – łącznie rządził przez ponad 20 lat na zmianę z Nową Demokracją. Dwaj wielcy gracze dzielili między siebie łupy wyborcze, czemu zazwyczaj tylko przyglądał się szereg małych partii. Nawet ordynacja wyborcza została dostosowana do interesów głównych sił, bo przewidywała specjalną premię dla zwycięzcy wyborów w postaci dodatkowych 50 mandatów w 300-osobowym parlamencie. Od 1981 aż do 2009 r. PASOK nigdy nie zdobył mniej niż 38 proc. głosów w greckich wyborach. Mógł liczyć na poparcie 2,5–3 mln wyborców. Politycy PASOK i Nowej Demokracji, gdy byli u władzy, zapewniali pracę w sektorze publicznym rzeszom swoich zwolenników, co miało stać się jednym ze źródeł gospodarczego załamania tego kraju. Upadek PASOK okazał się równie spektakularny, jak kariera.
Cipras, Iglesias, Grillo
Siłę kryzysu gospodarczego, którego ofiarą padła ta partia, można porównać tylko z Wielką Depresją lat 30. XX w. Od 2008 r. gospodarka Grecji skurczyła się o jedną czwartą, bezrobocie dotknęło prawie 30 proc. społeczeństwa, poziom życia wielu ludzi dramatycznie się obniżył. PASOK miał też pecha, bo właśnie tuż po objęciu przez niego rządów w 2009 r. okazało się, że Grecja jest bankrutem. Socjaliści próbowali co prawda obciążyć winą za stan gospodarki swoich konserwatywnych poprzedników, ale to oni musieli zacząć wprowadzać bolesne reformy.
Większość dotychczasowych wyborców PASOK nigdy tego partii nie wybaczyła. Trzy lata po sukcesie wyborczym poparcie dla socjalistów spadło do poziomu zaledwie 12–13 proc.