Od czasu sofistów i Sokratesa ludzie nauki zadawali sobie pytanie o to, jakie życie jest życiem szczęśliwym. Władysław Tatarkiewicz w traktacie „O szczęściu” pisał: „Szczęście było dla filozofów starożytnych posiadaniem największych dóbr dostępnych człowiekowi. Jego miarą w tym znaczeniu nie była ani pomyślność zdarzeń, ani intensywność radości, lecz wysokość posiadanych dóbr. Jakie to mają być dobra, tego starożytna definicja szczęścia nie przesądzała; decyzja nie należała już do definicji szczęścia, lecz zależała od poglądu na to, jakie z dóbr dostępnych człowiekowi są najważniejsze. Myśliciele starożytni nie byli co do tego zgodni”.
26 wieków później naukowcy posunęli się w badaniach nad życiem szczęśliwym naprzód, ale nie na tyle, na ile wskazywałby czas, jaki upłynął od pierwszych naukowych refleksji na ten temat. Obecnie naukowcy mierzą poziom szczęścia, czyli tzw. dobrostanu, m.in. zadając ludziom pytanie: „Biorąc wszystko pod uwagę, ogólnie, na ile jest Pan/i zadowolony/a ze swojego obecnego życia?” (Sokrates pewnie by w tym miejscu żachnął się zgryźliwie). Dziś częściej upatrujemy szczęścia w splocie korzystnych okoliczności i intensywności przeżyć oraz wierzymy, że każdy może być szczęśliwy, a Amerykanie mają to nawet wpisane do konstytucji. Ten pogląd zyskiwał na popularności od XVIII w. – w przeciwieństwie do wcześniejszych koncepcji, które głosiły, że szczęście jest zarezerwowane dla wybranych, np. szczególnie odważnych. Współcześnie w świadomości potocznej istnieje silne przekonanie, że szczęście idzie w parze z materialnym bogactwem.
Czy w coraz bogatszych krajach ludzie są coraz szczęśliwsi
Co na to badania naukowe? Częściowo to przekonanie potwierdzają. Jednak głośny artykuł profesora ekonomii Richarda Easterlina z 1974 r.