Xiao-Bang i smoki

19 czerwca 2010

Polska prezentacja na EXPO w Szanghaju, Dni Kultury Polskiej i Rok Chopinowski – to okazje, by pokazać w Chinach naszą kulturę. Czy umiemy z tej szansy skorzystać?

Cały świat kokietuje dziś Chiny, wyrastające błyskawicznie na potęgę ekonomiczną. Wystawa szanghajska także temu służy. Prześcigające się w efektowności pawilony są nie tylko pokazem osiągnięć reprezentowanych przez nie krajów, lecz w jeszcze większym niż na dotychczasowych wystawach światowych stopniu pełnią funkcję edukacyjną. Współczesne Chiny coraz bardziej otwierają się na świat, odrabiając stracony przez rewolucję kulturalną czas. Dzieje się tak przede wszystkim właśnie w dziedzinie kultury i tu naprawdę moglibyśmy osiągnąć niemało.

Nazwisko Xiao-Bang (tak brzmi Chopin przetłumaczony na chińskie znaki; imię Fryderyk tam nie funkcjonuje) poznaje w szkole każde dziecko – już od lat 50. nasz kompozytor oraz Maria Skłodowska-Curie są bohaterami czytanek. Inna sprawa, że dzieci te jako dorośli niekoniecznie muszą kojarzyć, co napisał: dowód tego dała ostatnio jedna z najważniejszych tamtejszych gazet anglojęzycznych, „Shanghai Daily”, wspominając we wzmiance o Dniu Polskim na EXPO, że Chopin znany jest najlepiej z utworu „Nad pięknym, modrym Dunajem”.

Jednak muzyka Chopina jest w Chinach autentycznie kochana. Nawet Rok Chopinowski rozpoczął się tam o miesiąc wcześniej niż u nas (Chińczycy lubią być pierwsi): 7 grudnia występem Lang Langa – nie tylko najbardziej znanego pianisty chińskiego, ale jednego z najbardziej dziś znanych w ogóle – w sali pięknego i nowoczesnego, otwartego trzy lata temu, pekińskiego National Centre for the Performing Arts. Jeśli wiemy przy tym, że efektem sukcesu Lang Langa jest liczba małych Chińczyków uczących się gry na fortepianie (także Chopina) równa liczbie ludności naszego kraju, a jedną z najliczniejszych reprezentacji narodowych na tegorocznym warszawskim Konkursie Chopinowskim będzie właśnie chińska, możemy być pewni: Chopinem możemy wiele w tym kraju zwojować.

Polityka 25.2010 (2761) z dnia 19.06.2010; Kultura; s. 56

Dorota Szwarcman

Krytyczka muzyczna działu Kultura w „Polityce” (od 2002 r.). Absolwentka studiów kompozycji na warszawskiej uczelni muzycznej. Wcześniej pracowała w kwartalniku „Polish Music/Polnische Musik” (dziś nieistniejącym), „Gazecie Wyborczej” oraz „Wprost”. Publikowała także m.in. w „Ruchu Muzycznym”, „Midraszu”, „Tygodniku Powszechnym”, „Jazz Forum”. Autorka książek: „Razem w życiu i muzyce. Rozmowy z Ewą Podleś i Jerzym Marchwińskim” (PWM 2001) i „Czas Warszawskich Jesieni. O muzyce polskiej 1945–2007” (Stentor 2007). Laureatka Nagrody Honorowej Związku Kompozytorów Polskich (2009) i odznaki „Zasłużony dla kultury polskiej”.