Piotr Cichoracki, Droga ku anatemie. Wacław Kostek-Biernacki, 1884–1957 (IPN i IH UWr.)
Wacław Kostek-Biernacki – pułkownik, wojewoda poleski, długoletni więzień w PRL, w historiografii jest zazwyczaj przedstawiany przez ten epizod życia, który był związany z pełnieniem obowiązków komendanta twierdzy brzeskiej (gdy byli tam więzieni po wyborach 1930 r. przeciwnicy marsz. Józefa Piłsudskiego). Często przy przedstawianiu historii tego wiernego wykonawcy poleceń Piłsudskiego informacje rzeczowe były zastępowane epitetami. Piotr Cichoracki nie szczędzi miejsca dla relacji, które poświadczają brutalność Kostka-Biernackiego, ale przeciwstawia się jednostronności w opisie działań wojewody. (Wojciech Wrzesiński)
Barbara Engelking, Dariusz Libionka, Żydzi w powstańczej Warszawie (Stowarzyszenie Centrum Badań nad Zagładą Żydów)
Dwoje doświadczonych badaczy ruszyło tym samym tropem co Michał Cichy [autor opublikowanego w 1994 r. w „Gazecie Wyborczej” głośnego artykułu o mordach na Żydach dokonywanych przez żołnierzy NSZ i AK w czasie powstania warszawskiego – red.]. Przekopało się przez setki źródeł. Okazało się, że zakres zjawiska był szerszy, niż to przedstawiał Cichy. Mordy nie miały wprawdzie charakteru masowego, ale dotyczyły nie tylko pojedynczych Żydów, lecz również grup „ocaleńców”, którzy chcieli włączyć się do walki. Dobre imię polskiej historiografii nie pozwala na milczenie o tym zjawisku. Książka podaje wiele informacji o ukrywaniu się Żydów po „aryjskiej stronie” Warszawy i ich pojawieniu się na powierzchni powstańczego miasta. Książka wychodzi poza stosunki polsko-żydowskie i mówi wiele nowego o Powstaniu i funkcjonowaniu jego struktur.