Mimo że jest się trenerem najlepszej biegaczki narciarskiej świata, przed igrzyskami olimpijskimi warto opanować sztukę robienia uników. Więc trener Aleksander Wierietielny powtarza, że start na igrzyskach jest jedyny w swoim rodzaju, a jego wyjątkowość ma różne odcienie, od paraliżującego do ekstramotywującego. Że choć Justysia jest przygotowana znakomicie, to nie wiadomo, z czym wyskoczą przeciwniczki. Że trzeba trafić ze smarowaniem nart. Że wszystko mogą wziąć diabli, jak na trasie zdarzy się kraksa. I tak dalej w podobnej tonacji. Dopiero zapytany, na którym z czterech dystansów Kowalczyk jest faworytką, zapomina o asekuracji i odpowiada: – Na każdym. A jego głos brzmi pewnie.
Ma powody. W tym sezonie na razie wszystko idzie zgodnie z planem – Kowalczyk i Wierietielnego. Prawdę mówiąc, idzie aż za gładko. Polka prowadzi w klasyfikacji generalnej Pucharu Świata z dużą przewagą, w styczniu wygrała prestiżowe zawody Tour de Ski. Rywalki usuwają się jej z drogi, opuszczają pucharowe zawody, aby popracować nad formą na igrzyska, a panna Justyna wespół z trenerem decydują, by jednak jechać na nieplanowane wcześniej starty, jak ostatnio ten w Rybińsku. – Uznaliśmy, że przed igrzyskami warto sprawdzić się w biegu łączonym. Poza tym Justysia nie lubi odpoczywać – tłumaczy Wierietielny.
Igrzyska zapraszają biegaczy na trasy w Whistler, ponad 100 km na północ od Vancouver. Kowalczyk zobaczyła je po raz pierwszy w zeszłym roku, nie przypadły jej do gustu i zdania nie zmieniła do dziś. Są dość płaskie i kręte, a ona wolałaby stromizny i łagodnie wyprofilowane zakręty. – Trochę to brzmi jak szukanie alibi na wypadek niepowodzenia.