Tylko dzięki programowi w pewnej stacji TV przypomniałam sobie o chorobie, która szczególnie latem straszy z plakatów i – jak się okazuje – również z telewizji. Na szczęście, w znacznej mierze na tym kończy się realne zagrożenie tą chorobą. Wścieklizna budziła strach od wieków i kojarzono ją z wizerunkiem wściekłego psa, kąsającego na oślep co i kogo popadnie. Do dziś krąży o niej wiele mitów, powtarzanych z pokolenia na pokolenie. Nawet wynaleziona przez pana Pasteura szczepionka nie przerwała łańcucha bzdur, które po latach opowiada poważny program w telewizji. A mianowicie widz dowiedział się, że – cytuję: „Wirus wścieklizny żyje w ślinie chorego zwierzęcia i nawet nasz własny pies może zakazić człowieka”.
Przeciętny człowiek wie o wściekliźnie tyle, że jest śmiertelna, a szczepienie przeciw niej jest bolesne i niebezpieczne. Teraz dowiedział się, że jego pies może stanowić zagrożenie. To bulwersujące stwierdzenie. W cytowanym zdaniu jest oczywiście ziarno prawdy, ale bez dokładnego opisu choroby przeinacza tę prawdę. Takie podejście do poważnego problemu choroby odzwierzęcej rodzi dużo większe perturbacje. Strach i jego ofiary – psy. Jakby mało było zwierząt – ofiar ludzkiej niewiedzy.
Wścieklizna jest wirusowym zapaleniem istoty szarej mózgu i rdzenia. Powodujący ją wirus jest bardzo wrażliwy na czynniki środowiska: temperaturę, wilgotność, światło słoneczne. Poza żywym organizmem ginie bardzo szybko. Na wściekliznę choruje wiele gatunków zwierząt, jednak ich podatność na zarażenie jest bardzo różna. Są gatunki zupełnie niepodatne, słabo wrażliwe i bardzo wrażliwe. Znaczy to tyle, że żaba na wściekliznę nie zachoruje, a lis owszem. Pies jest mniej podatny na zarażenie niż lis. Człowiek należy do gatunków słabo wrażliwych.