Ian McEwan, Marzyciel, przeł. Katarzyna Janusik, Znak, Kraków 2009, s. 232
Peter Fortune, główny bohater „Marzyciela” – nowej powieści Iana McEwana („Pokuta”, „Na plaży Chesil”), był trudnym dzieckiem. Był małomówny i lubił samotność. W Ameryce, gdzie integracja i siła mas waży szczególnie dużo – to powód do niepokoju. Co myśli sobie outsider? Co knuje? A może po prostu jest nudny i głupi? Nic bardziej mylnego. Kiedy ciało Petera spoczywało biernie w fotelu, w jego głowie dokonywała się potężna, fascynująca praca: obliczenia, plany, podróże, setki zadziwiających historii. I chociaż marzycielstwo bywało w życiu chłopca powodem wielu paskudnych kłopotów – mógł, kiedy tylko zechciał, stać się niemowlakiem, dorosłym, ofiarą albo oprawcą. Ta ciągła zmiana perspektyw nie uczyła go relatywizmu, tylko tolerancji i współczucia.
Z wiekiem Peter zrozumiał, że bujanie w obłokach może wykorzystać na swoją korzyść. Fantastyczne historie zaczął po prostu spisywać. Został wynalazcą i pisarzem. I poczuł się nagle szczęśliwy. Podobnie jak czytelnik, śledzący te bezpretensjonalne próbki cudzych marzeń, podane lekką ręką – z polotem i umiarem.