Wciąż trwa wojna kulturowa pomiędzy Platformą a PiS. Nie jest to konflikt merytoryczny, bo PiS nie udało się wejść w rzeczową debatę z obozem rządzącym. Ale także wyborcy nadal chcą postrzegać obie partie jako nośniki przeciwstawnych wizji władzy. I wcale nie oczekują od Jarosława Kaczyńskiego, że będzie swoją koncepcję ideologicznego państwa ubierać w szaty normalnej partii z konkretnym programem.
Podział jest tak głęboki, że jakiekolwiek mrzonki o reaktywacji PO-PiS nie mają racji bytu, gdyż w takiej sytuacji składnik mniej zideologizowany (Platforma) zawsze poddaje się temu bardziej ideologicznemu (PiS). Zwolennicy Platformy uważają PiS za wyjątkowych szkodników, dziwactwo i skamielinę, a sympatycy PiS uważają, że ci, którzy popierają Platformę, muszą być całkowicie zmanipulowani. Trudno przypuszczać, aby pomiędzy tymi dwoma wrogimi obozami następowały jakieś znaczące przepływy, zwłaszcza od kiedy Jarosław Kaczyński ogłosił ostatnio, że najważniejszy dla niego jest tzw. elektorat moherowy. Przekwalifikowanie się ze świadomego wyborcy PO na członka obozu ojca Rydzyka wymagałoby naprawdę radykalnej zmiany światopoglądowej.
Zasadniczy polski spór jest widziany i oceniany dość prawdziwie, zgodnie z rzeczywistością – jako starcie zasadniczo różniących się koncepcji demokracji, jej instytucji, wartości, roli religii, narodowej tożsamości, traktowania aparatu państwa, procedur i praw jednostki. Platforma kultywuje te różnice. Do tej pory nie obrażała Trybunału Konstytucyjnego, nie grzebała w życiorysach sędziów, nie napadała na żadne grupy zawodowe i ich nie skłócała, nie podsłuchuje koalicjanta i nie urządza prowokacji wobec politycznych przeciwników, nie wspomina o niemieckich, choć polskojęzycznych mediach, nie urządza konferencji prasowych po każdym aresztowaniu i nie wydaje podczas nich wyroków.