To właśnie w dziedzinie rozwodów Unia chce przećwiczyć zapisaną w traktacie nicejskim możliwość tworzenia grupy państw, które chcą zacieśniać współpracę tam, gdzie pozostałe nie chcą. Rozmowy na temat wspólnych zasad ułatwiających rozstania tzw. parom transgranicznym (czyli że mąż i żona pochodzą z różnych unijnych krajów) toczyły się od lat. Wreszcie zablokowała je Szwecja, która ma najbardziej liberalne prawo rozwodowe, więc tak czy owak musiałaby je zaostrzyć. A nie chce. W tej sytuacji zmówiło się dziewięć państw – Austria, Grecja, Francja, Hiszpania, Luksemburg, Rumunia, Słowenia, Węgry i Włochy – które chcą wypracować wspólne reguły rozwodowe. Pięć kolejnych, z Niemcami, Belgami i Portugalczykami na czele, ma się wkrótce do nich dołączyć. Listę oponentów, oprócz wspomnianych Szwedów, zasilają Brytyjczycy, Irlandczycy i Czesi (rozwód to sprawa narodowa) oraz Polacy, którzy ostatnio w Unii ani są za, ani przeciw. Niby sprawa niewinna, ale może wyznaczać bardzo ważny precedens: jak, bez konieczności rozwodu, układać sobie życie z hamulcowymi Unii. Obchodząc ich bokiem.