Paul Davies (ur. 1946) jest fizykiem teoretykiem, kosmologiem, pisarzem. Laureat licznych nagród, m.in. Medalu Kelvina, Nagrody Faradaya oraz Nagrody Templetona (niedawno otrzymał ją prof. Michał Heller). Wychował się w Wielkiej Brytanii (stąd akcent), znaczną część życia spędził w Australii (stąd kapelusz). Jest absolwentem University College London (pierwszej brytyjskiej uczelni o świeckim charakterze, która, w przeciwieństwie do np. Oxfordu, akceptowała kandydatów bez względu na ich wyznanie, pochodzenie społeczne, płeć i rasę). Obecnie kieruje BEYOND: Center for Fundamental Concepts in Science na Arizona State University w Tempe, ośrodkiem badań nad pograniczami fizyki i filozofii.
Zainteresowania naukowe Daviesa obejmują m.in. kwantową teorię pola, właściwości czarnych dziur, naturę czasu, genezę życia w kosmosie. Jest jednym z tych naukowców, którzy nie bacząc na krytykę bardziej ortodoksyjnych kolegów zadają tzw. niemądre pytania o przeznaczenie gatunku ludzkiego, pochodzenie praw przyrody i sens Wszechświata. Pisał o nich w ponad 20 książkach (z których tylko parę przetłumaczono na język polski), m.in. „Other Worlds” (1980), „The Accidental Universe” (1982), „God and the New Physics” (1983), „The Mind of God” (1992), „The Last Three Minutes” (1994), „About Time” (1995) czy „How to Build a Time Machine” (2001).
W ostatniej książce, wydanej pod dwoma tytułami „The Goldilocks Enigma” (w Wielkiej Brytanii) i „Cosmic Jackpot” (w USA), Davies po raz kolejny zastanawia się, co – łut szczęścia, prawa statystyki, nieznane fundamentalne prawo fizyki, a może bóg lub Bóg – sprawia, że Wszechświat wygląda tak, jakby był szyty na miarę życia.