Od dawna panuje przekonanie, że epidemia AIDS jest efektem skażenia krwi ludzkiej krwią cierpiącego na małpią odmianę AIDS szympansa. Uznano, że kiedyś jakiś afrykański łowca mógł zranić się podczas oprawiania chorego zwierzęcia albo jeść surowe mięso poranionymi ustami. Nie ulega wątpliwości, że AIDS jest efektem przeniknięcia wirusa obcego naszemu gatunkowi do układu krwionośnego człowieka. Możliwe jednak, że winę za to ponosi „cywilizacja białego człowieka”.
Nowa teoria została szczegółowo przedstawiona w książce Edwarda Hoopera „River” (wyd. Penguin). Spędził on prawie dziesięć lat w dorzeczu Konga, studiując szczegółowo historię epidemii i wszystkie hipotezy dotyczące jej pochodzenia. Zgromadzone materiały pozwoliły sformułować kilka hipotez, które mają tę zaletę, że można je potwierdzić lub obalić na podstawie istniejących dokumentów i próbek biologicznych. Proces weryfikacji teorii Hoopera jest w toku. W sprawę uwikłane są największe światowe laboratoria badawcze i najgłośniejsze nazwiska w świecie nauki. Wzbudza ona ogromne emocje zarówno u tych, którzy byli odpowiedzialni za produkcję i użycie szczepionki, jak i tych, którzy stali się ofiarami choroby.
Aby potwierdzić teorię Hoppera, należy niezbicie udowodnić co najmniej kilka faktów. Po pierwsze, że do produkcji żywych odmian szczepionki przeciwko paraliżowi dziecięcemu zwanej Chat rzeczywiście użyto nerek szympansów i że niektóre spośród nich były skażone małpim wirusem SIV (simian IV). Odkrywcą szczepionki przeciwko paraliżowi dziecięcemu jest Hilary Koprowski, szef potężnego Wistar Institute w Filadelfii. Wiadomo, że zanim przeszedł on wraz z eksperymentalnymi odmianami szczepionki z Le-derle Laboratories do Wistar (1957 r.), przebywał krótko w Kongo. Tam spotkał się z człowiekiem, który hodował żywe wirusy paraliżu dziecięcego, używając w tym celu nerek szympansów.