Autorka jest znaną moderatorką telewizyjną, zaczynała w 1998 r. w „Vivie”, potem przeszła przez kilka innych stacji prywatnych, by dotrzeć do szacownych Arte i 3Sat. Ta bystra, cięta i zarazem pełna wdzięku pół Niemka, pół Angielka stała się symbolem nowej generacji kobiet medialnych: pewnych siebie, pozbawionych jakichkolwiek zahamowań, zdolnych do chłodnego ekshibicjonizmu i prowokujących publicznie na odlew i na luzie.
Będąc gościem w programie Haralda Schmidta, 29-letnia Charlotte Roche wyjęła sobie sztuczną szczękę, pokazując brak górnej jedynki. A w talk-show w NDR wprawiła w zakłopotanie pięćdziesięcioletniego, kutego na cztery nogi moderatora. Na jego pytanie, jak zachęcałaby go do lektury „Terenów podmokłych”, odpaliła z ujmującym uśmiechem: „To dla pana znakomita podkładka do wytrzepania konia...”.
Ale „Tereny podmokłe” są nie tyle powieścią pornograficzną dla starszych panów podglądających młode kobiety, ile przejawem kolejnej fazy feminizmu. Narratorka Helen Memel opowiada, że lubi seks analny, że zjada swoje wybroczyny, że chętnie wącha swoje odchody, swą menstruację, że zjada swoje smarki i wągry oraz że ma hemoroidy kwitnące niczym kalafior.
Goląc sobie okolice odbytu skaleczyła się i rana zaczęła ropieć. Leży teraz w szpitalu, obserwuje swoje ciało, uwodzi młodego pielęgniarza szokującymi opowieściami o swych trikach wobec mężczyzn – idąc na dyskotekę wycina dziurę w majtkach, by wiedzieli, o co jej chodzi – i rozmyśla o swej sytuacji rodzinnej.
Jej rodzice się rozwiedli, gdy miała pięć lat. Matka chciała popełnić samobójstwo, otruć gazem siebie i brata Helen. Ojciec jest inżynierem, introwertykiem nie potrafiącym wyrażać uczuć i mającym słabe mięśnie palców, wszyscy się skarżą, że jego uścisk dłoni jest nijaki.