Ekran ciekłokrystaliczny (LCD – Liquid Crystal Display) zwycięża dziś na wszystkich frontach: zarówno telewizory, wykorzystujące klasyczne kineskopy, jak i monitory komputerowe oparte na innej technice odchodzą do lamusa. Firma Sharp wytwarza już ekrany LCD o przekątnej 108 cali (274 cm) i nie wydaje się, że jest to kres tej technologii.
Ciekłe kryształy to nazwa fazy pośredniej między ciekłym i krystalicznym stanem skupienia materii, którą charakteryzuje zdolność do płynięcia właściwa dla cieczy, i jednocześnie uporządkowanie – podobnie jak w kryształach – tworzących ją cząsteczek. Najprostszą do zaobserwowania w warunkach domowych substancją o charakterze ciekłokrystalicznym jest wodny roztwór mydła. Wyświetlacz ciekłokrystaliczny to urządzenie odtwarzające obraz, oparte na mechanizmie zmiany polaryzacji światła na skutek zmian orientacji uporządkowania cząsteczek chemicznych, pozostających w fazie ciekłokrystalicznej, pod wpływem przyłożonego pola elektrycznego.
Historia ekranu ciekłokrystalicznego zaczęła się w 1888 r., kiedy ciekłe kryształy odkrył austriacki botanik Friedrich Reinitzer. W 1911 r. Francuz Charles Mauguin opisał strukturę i właściwości tych dziwnych materiałów. Pierwsze użyteczne urządzenie wykorzystujące technikę ciekłokrystaliczną datowane jest na 1968 r. – zbudowała je w USA firma RCA pod kierunkiem George’a Heilmeiera. W 1979 r. powstał pierwszy ciekłokrystaliczny ekran telewizyjny.