Niewiele brakowało, by misja Apollo 11 – pierwszy księżycowy lot 20 lipca 1969 r. – zakończyła się katastrofą. Statek lądujący Orzeł, wiozący astronautów Neila Armstronga i Edwina Buzza Aldrina, nie trafił w wybrany na lądowanie punkt na Oceanie Spokoju, lecz nadleciał nad jeden z wypełnionych skalnym gruzem kraterów. By uniknąć rozbicia, Armstrong przejął ster i posadził statek w bezpiecznym miejscu. Podczas manewrów Orzeł zużył niemal całe paliwo – od wypadku dzieliły go zaledwie sekundy. Reszta jest historią, którą setki milionów ludzi na całym świecie obserwowały na ekranach telewizorów. Zapewnienie bezpośredniej transmisji telewizyjnej było równie ważnym zadaniem technicznym jak sam księżycowy lot, bo miało zadecydować o politycznym wymiarze amerykańskiego sukcesu.
W tym samym mniej więcej czasie o powierzchnię Księżyca roztrzaskała się radziecka Łuna 15, statek misji bezzałogowej, którego zadaniem było pobranie próbek gruntu i dostarczenie ich na Ziemię przed powrotem do domu amerykańskich astronautów. Dziennik „Prawda” skwitował to wydarzenie 22 lipca lakonicznym: „lot misji automatycznej Łuna 15 zakończony”. W tym samym wydaniu gazety na stronie piątej znalazła się sucha relacja z misji amerykańskiej. Czołówkę wydania zajęły przemówienia Leonida Breżniewa i goszczącego wówczas w Moskwie Władysława Gomułki, poświęcone jednak zupełnie innym sprawom. Z kolei poziom euforii amerykańskiej opisała dosadnie artystka Ultra Violet w książce „15 minut sławy”, w której moment lądowania Armstronga porównała do orgazmu.
Osiem lat wcześniej, 25 maja 1961 r., prezydent USA John F. Kennedy ogłosił przed Kongresem, że przed końcem dekady człowiek (w domyśle Amerykanin) stanie na Księżycu. Deklarację tę składał, gdy Stany Zjednoczone przeżywały okres największych upokorzeń na scenie międzynarodowej.