5 lipca 1996 r., około godziny piątej po południu, w zagrodzie niewielkieg o badawczego instytutu w małym szkockim mieście Roslin rozpoczął się poród jagnięcia rasy Finn Dorset. Nie odbywał się on w świetle kamer. W zagrodzie było tylko kilku pracowników instytutu oraz weterynarz. Nikt nie miał nawet aparatu fotograficznego, by uwiecznić ten moment.
Chyba tylko John Bracken, naukowiec doglądający ciężarnej owcy, zdawał sobie sprawę z wagi tego wydarzenia. Ale nawet on nie przypuszczał, że już za kilka miesięcy właśnie to jagnię, któremu nadano imię Dolly, stanie się jedną z największych sensacji XX w. Że tłumy dziennikarzy będą nadawać korespondencje na żywo z Roslin, a mała owca sprowokuje gorące debaty uczonych, najwyższej rangi polityków, przywódców Kościołów i filozofów jak świat długi i szeroki.
Sensacja wybuchła 23 lutego 1997 r., gdy brytyjski tygodnik „The Observer” opublikował artykuł o pierwszej w historii udanej próbie klonowania ssaka. A właściwie zapowiadał, objętą embargiem, publikację w bardzo prestiżowym tygodniku naukowym „Nature”, który ukazywał się z datą 27 lutego 1997 r. Zdjęcie owcy na jego okładce zapowiadało tekst numeru pod niewiele laikowi mówiącym tytułem: „Żywe potomstwo otrzymane z komórek płodów i dorosłych ssaków”. Podpisało się pod nim pięciu autorów, ale największe zasługi mieli dwaj, prawie nieznani naukowcy: Ian Wilmut i Keith Campbell.
To właśnie ich należałoby uznać za „ojców” owieczki Dolly. Zwierzęcia, które biologicznego taty nie miało, ale za to mogło poszczycić się posiadaniem trzech matek. Pierwszą była bliżej nieznana 6-letnia owca rasy Finn Dorset, z której wymienia pobrano komórki (to dlatego pierwszemu klonowi nadano imię Dolly – był to niezbyt subtelny żart, nawiązujący do amerykańskiej gwiazdy muzyki country Dolly Parton, słynącej z obfitego biustu).