Władysław Tatarkiewicz określił szczęście jako „trwałe i uzasadnione zadowolenie z życia” i chyba nikt nie wymyślił jeszcze lepszej definicji. Dziś spora grupa badaczy, którzy zajmują się profesjonalnie studiowaniem tego pozytywnego stanu duszy, uważa, że „szczęście narodowe” jest jednym ze wskaźników społecznych, które można mierzyć. Czy Polacy są szczęśliwi? Czy ich zadowolenie z życia powinno być kwestią wagi państwowej i przedmiotem polityki rządu?
Z badań OBOP wynika, że Polacy są narodem stosunkowo ukontentowanym: ok. 75 proc. uważa się za „szczęśliwych ” lub „bardzo szczęśliwych” i coraz bardziej zadowolonych ze swej kondycji. Inne badanie OBOP ujawniło, że między 1988 r., kiedy żyliśmy jeszcze w mrokach realnego socjalizmu, a 2002 r. liczba szczęśliwych Polaków nieomal się podwoiła. Ruut Veenhoven z Uniwersytetu Erazma w Rotterdamie, który jest twórcą Światowego Banku Danych nt. Szczęścia, posługuje się w swych pomiarach „średniej narodowej szczęśliwości” skalą od 1 do 10. W 2000 r. Polska w jego rankingu plasowała się w środku światowej stawki z notowaniami wynoszącymi 5,8. Szczęśliwsze od nas były między innymi społeczeństwa Iranu (5,9), Japonii (6,1) i Filipin (6,3), natomiast zdecydowanie wyprzedzaliśmy Rosję (4,1) i najnieszczęśliwsze kraje naszego globu, takie jak Zimbabwe (3,3) czy Mołdawia (3,0). O życiowej satysfakcji Szwajcarów (8,3) czy Amerykanów (7,4) mogliśmy jednak tylko marzyć.
Prezentując swe dane na konferencji OECD w Rzymie, Veenhoven oświadczył z nieukrywaną satysfakcją: „szczęście staje się coraz donioślejszym problemem politycznym i okoliczność ta wymaga, byśmy uzyskali zdolność zmierzenia, jak dobrze radzą sobie poszczególne kraje z wytwarzaniem wielkiego szczęścia dla wielkiej liczby obywateli, analogiczną do pomiaru ich sukcesu w tworzeniu dobrobytu, czyli produktu krajowego brutto”.