8 sierpnia 2008 r. pierwszy raz w postsowieckiej historii wojska rosyjskie przekroczyły granicę suwerennego państwa. Dwie ówczesne reakcje wybitnych obserwatorów sceny międzynarodowej ukazują postrzeganie skali dramatyzmu tego wydarzenia.
Robert Kagan, jeden z czołowych neokonserwatystów: „Historycy będą uważać 8 sierpnia 2008 r. za punkt zwrotny o nie mniejszym znaczeniu niż 9 listopada 1989 r., dzień upadku muru berlińskiego. Atak Rosji na suwerenne terytorium Gruzji to oficjalny powrót do historii, do prawie XIX-wiecznego stylu rywalizacji wielkich mocarstw, z jego jadowitymi nacjonalizmami, bitwami o zasoby naturalne, zmaganiami o strefy wpływów i o terytoria, a nawet – choć to szokujące dla naszej XXI-wiecznej wrażliwości – używaniem wojska do osiągania celów geopolitycznych” („Putin Makes His Move”, „Washington Post”, 11 sierpnia 2008 r.).
Pierre Hassner, francuski filozof i politolog: „W pewnym sensie inwazja na Gruzję i uznanie Południowej Osetii i Abchazji jest ważniejsza i bardziej groźna niż inwazja na Czechosłowację [w 1968 r.]. Tę ostatnią uznawano za obronną reakcję chylącego się ku upadkowi imperium, w regionie, który znajdował się za »żelazną kurtyną« od dwudziestu lat. Sama konieczność inwazji ukazywała niepowodzenie Moskwy w integrowaniu bloku sowieckiego. Inwazja na Gruzję jest zaś kontrofensywą odradzającej się Rosji, korzystającej ze sprzyjających okoliczności międzynarodowych dla zakwestionowania całego ładu międzynarodowego” (Pierre Hassner, „One Cold War Among Many?”, Survival, nr 5, tom 50, 2008 r.).
Inwazja na Gruzję wydaje się już czymś bardzo odległym, zepchniętym z pierwszych stron gazet przez globalny kryzys finansowy i gospodarczy i nawet przez konfrontację Rosji z Ukrainą i Europą wokół problemu dostaw gazu.