Angela Carter: Czarna Wenus. Wybór. Tłumaczenie i opracowanie Aleksandra Ambros. Czytelnik. Warszawa 2000, s. 386
Angielka Angela Carter jest przedstawicielką północnego realizmu magicznego, chłodniejszej odmiany stylu właściwego powieściom Gabriela Garcii Marqueza czy Juana Rulfo. W jej książkach nie ma wielopokoleniowych rodzin czy wybujałej tropikalnej roślinności – są za to wyludnione górskie wioski i opuszczone zamczyska.
To pierwszy wydany w Polsce tom opowiadań Angeli Carter. Wybór tekstów, które złożyły się na tom „Czarna Wenus”, oraz doskonały przekład trudnego – bo kunsztownego i zmetaforyzowanego języka pisarki – jest dziełem Aleksandry Ambros. Mimo że powieści Carter („Wieczory cyrkowe”, „Marianna i Barbarzyńcy”) cieszyły się na naszym rynku dużą popularnością, to na jej krótkie formy czytelnik mógł trafić jedynie w archiwalnych numerach „Literatury na świecie”. Tymczasem większość krytyków uważa, że właśnie opowiadania są w dorobku Angeli Carter najcenniejsze.
Metoda pisarska autorki „Wieczorów cyrkowych” polega głównie na trawestacji mitów i popularnych baśni. Utwory pisane przez mężczyzn – braci Grimm czy Charlesa Perraulta – Angela Carter reinterpretuje z perspektywy feministycznej. Baśniowe kobiety: kopciuszki, sierotki, służące, nieszczęsne panny na wydaniu, wyjęte z regularnych ram bajkowego świata ożywają w tworzonej przez pisarkę rzeczywistości. W nowym świecie autorka daje im nową szansę, ale i zastawia bardziej wyrafinowane – niż u klasyków gatunku – pułapki.
Jakie? Niech dorośli dowiedzą się sami i nie opowiadają tego przypadkiem dzieciom.
[warto mieć w biblioteczce]
[nie zaszkodzi przeczytać]
[tylko dla znawców]
[złamane pióro]