Anna Brzezińska już dwukrotnie zdobyła Nagrodę Fandomu Polskiego im. Janusza A. Zajdla, najważniejszą dla twórców literatury fantastycznej. W tym roku ma szanse dostać ją po raz trzeci dzięki opowiadaniu „Wody głębokie jak niebo” , opublikowanemu w 11 numerze „Nowej Fantastyki”. Obecnie czytelnicy mogą je przeczytać wraz z sześcioma innymi zebranymi w tomie wydanym przez wydawnictwo Runa.
„Wody głębokie jak niebo” (książka wzięła tytuł od wspomnianego opowiadania) to coś więcej niż zgrabnie napisana opowieść o świecie magii i miecza. Już we wcześniejszych książkach („Zbójeckim gościńcu”, „Żmijowej harfie” czy „Letnim deszczu. Kielich”) pisarka najpierw z rozmachem opisywała fantastyczny świat, tworząc całą historię wraz z mitologią i religią, by na tym tle zaprezentować różne postawy życiowe swych bohaterów. Nie inaczej jest teraz. Światem rządzą magowie zdolni przywoływać i podporządkowywać sobie demony. Wkrótce jednak dominującą rolę zaczyna odgrywać religia, a potężni magowie są już tylko wspomnieniem. To, co w jednym opowiadaniu działo się w czasie teraźniejszym, w następnym staje się mitem, legendą tak odległą, że trudno już poznać, co było prawdą.
Jednak znacznie ważniejsza jest strona psychologiczna opowiadań pokazująca, że choćby świat był najlepszy, to i tak zniszczy go ludzka zawiść, żądza władzy i posiadania. Cierpienie jest wszechobecne w tej powieści. I nawet miłość go nie pomniejsza, ale Brzezińska pokazuje, że i cierpiąc można przeżyć życie godnie – tak, aby odchodząc, miało się poczucie, że zrobiło się coś wartościowego. Niech tylko nikogo nie zniechęca fakt, iż „Wody głębokie jak niebo” zostały zakwalifikowane do gatunku fantasy.