Boliwia była do niedawna jednym z krajów marginesowych – trudno dostępna w wysokich Andach, co prawda wielka (ponad 1 mln km kw.), ale słabo zaludniona (7,7 mln mieszkańców), odcięta od morza, biedna (PKB na 1 mieszkańca – 900 dol.), nie odgrywała dotychczas większej roli na zachodniej półkuli. Budziła tylko zainteresowanie wielkich koncernów ze względu na ogromne złoża gazu ziemnego i pokłady rudy żelaza. Także zainteresowanie Waszyngtonu, ponieważ Boliwia jest trzecim na świecie producentem kokainy, jednym z głównych producentów liści koki, które po przerobieniu na narkotyk różnymi drogami trafiają do największego odbiorcy – Stanów Zjednoczonych. To z powodu walki z koką Waszyngton utrzymuje w stolicy Boliwii – La Paz – drugą co do wielkości ambasadę w Ameryce Łacińskiej (po Kolumbii, gdzie od lat trwa wojna wszystkich ze wszystkimi).
To Stany Zjednoczone są motorem walki z narkotykami – to one finansują tę wojnę. Boliwia otrzymuje na ten cel 150 mln dol. rocznie. Od zaangażowania w walce z koką Waszyngton uzależnia swoją pomoc ekonomiczną, a także poparcie w Międzynarodowym Banku Rozwoju, gdzie dla Boliwii odłożone jest pół miliarda dolarów. Od osiągnięć w walce z narkotykami zależy też przedłużenie poza 2007 r. klauzuli największego uprzywilejowania w handlu z USA i wiele innych korzyści. Krótko mówiąc – walka z koką to sprawa kluczowa dla stosunków słabej Boliwii z supermocarstwem, które na zachodniej półkuli jest znacznie bardziej „super” niż w Europie lub w Azji.
Koka to jest to
Jednakże dla miejscowych rolników, wśród których przeważają Indianie Aymara, koka „to jest to” – uprawa tradycyjna od pokoleń, jedyne źródło dochodu z dziada pradziada. To lekarstwo, używka, źródło dobrego samopoczucia na dużych wysokościach, koka to jest ich świat.