Złudny dobrobyt, złudny spokój. Jak w większości izraelskich domów, także do naszego mieszkania telewizja wprowadza zamęt i zmusza do myślenia. W ciągu trzech tygodni zginęło kilkunastu Izraelczyków i ponad stu Palestyńczyków. Jest ponad cztery tysiące rannych, wśród nich sporo palestyńskich dzieci, tych, które Jaser Arafat nazywa generałami kamiennego powstania. Co gorsza, wciąż jeszcze nie widać światła w końcu tunelu. Każda strona wyciąga oskarżycielski palec w stronę przeciwnika. Napisałem „przeciwnika?” Przecież jeszcze niedawno mówiono o konieczności kompromisu, o pokoju. Karuzela wydarzeń obraca się szybko, aż do zawrotu głowy. Czy przy zawrocie głowy można trzeźwo rozważać? Nie wiem, czy można, ale rozsądne myślenie jest konieczne.
Wbrew oczekiwaniom Jasera Arafata, szczyt Ligi Arabskiej w Kairze (21–22 października) nie zdecydował się na czwartą z kolei wojnę przeciw żydowskiemu państwu. Abstrahując od języka podjętych uchwał i werbalnych pogróżek należy stwierdzić, że w gruncie rzeczy w tej najbardziej istotnej kwestii przeważył rozsądek. Jednak wszyscy uczestnicy arabskiego szczytu domagali się zakończenia izraelskiej okupacji w Strefie Gazy i na Zachodnim Brzegu. Żądanie to znajduje szerokie poparcie w krajach Unii Europejskiej. Okupacja, jaka by nie była, nawet rzekomo humanitarna, ma jak najgorsze konotacje. Zresztą także w izraelskim społeczeństwie nie brak podobnych głosów: Palestyńczycy mają prawo do własnego, niepodległego państwa, a bez przekazania im wszystkich lub niemal wszystkich okupowanych terytoriów, realizacja tego prawa jest niewykonalna.
Często przypomina się w Izraelu, że okupacja Gazy i Zachodniego Brzegu (a także Wzgórz Golan) nie jest wynikiem ekspansywnej polityki syjonistów, lecz wynikiem Wojny Sześciodniowej.