Marta Hawlicka z zapartym tchem ogląda teledyski. Była nauczycielką plastyki. A zawsze chciała być baletnicą.
Mieszka w Bytomiu, gdzie od 13 lat odbywa się jedna z największych konferencji tańca w naszym kraju. Organizuje ją Śląski Teatr Tańca. Na dwa tygodnie do miasta zjeżdżają tłumy tancerzy – profesjonalne zespoły i amatorzy. Odbywają się spektakle i warsztaty. – Parę lat temu już biegłam na warsztaty, ale sobie pomyślałam, że tam przecież są sami młodzi. I taki blok w środku poczułam – mówi pani Marta. Od tego roku chętnych na warsztaty nie obowiązuje limit wieku. Poleciała na skrzydłach.
Stara sala gimnastyczna. Wyślizgane drabinki, okna przesłonięte wypłowiałą siatką. Na ławkach 20 osób w strojach gimnastycznych.
– Wstajemy. Proszę, niech każdy zrobi coś, co zazwyczaj robi w domu. Wkręci żarówkę, przestawi krzesło, wysunie szufladę – mówi prowadząca Sylwia Hefczyńska-Lewandowska, tancerka ŚTT i jedna z najlepszych profesjonalnych tancerek w kraju. Nie bez strachu zgodziła się poprowadzić warsztaty.
– Zawsze człowiek się boi, czy będzie umiał złapać kontakt z grupą. Nigdy wcześniej nie pracowałam z osobami starszymi. Nie wiedziałam nawet, jak mam do nich mówić? Per pan, pani?
Pomysł przyjechał z Niemiec. Tam Heike Hennig, choreografka i tancerka, stworzyła projekt warsztatów dla emerytowanych tancerzy, którego finałem był spektakl. W Polsce zajęcia skierowane miały być do tej samej grupy. Teatr skontaktował się nawet ze Związkiem Artystów Scen Polskich, by zaprosić byłych tancerzy na warsztaty. Okazało się, że chętnych nie ma. Do tego projekt nie dostał dotacji finansowej, o którą się starano i Heike nie mogła przyjechać do Bytomia.