Rankingi (patrz: ramki) podpowiadają, z których szkół najłatwiej dostać się na dobre studia. Są cenną listą adresową – z nią warto sięgnąć do informatora dla 8-klasistów, aby poznać szczegółową ofertę najwyżej notowanych liceów. Co jest ich specjalnością: przyroda, humanistyka, języki? Z których olimpiad uczniowie przywożą medale? Dopiero na tej podstawie można wybrać liceum, odpowiadające zainteresowaniom i możliwościom dziecka.
W marcu, wzorem wyższych uczelni, wiele szkół średnich zaprasza kandydatów na spotkania informacyjne. Można wtedy obejrzeć budynek, ocenić jego estetykę i funkcjonalność. A już w kwietniu – za zgodą kuratorów – niektóre licea rozpoczną rekrutację do klas I. W Warszawie będzie to trzynaście szkół; aż dziesięć z nich znajduje się na liście rankingowej najlepszych liceów stołecznych. Wyścig po prestiżowe indeksy rozpoczyna się coraz wcześniej, nierzadko już w snobistycznym przedszkolu, ale dobre liceum kształtuje osobowość i daje posag kulturowy na całe życie.
Pomysł na tworzenie rankingów szkół importowaliśmy na początku dekady z krajów, gdzie od dawna służą celom praktycznym: młodzież wie, w której szkole i na jakich warunkach może zdobyć określone wykształcenie, a szkoły plasujące się w czołówce zdobywają pożądanych uczniów i sponsorów. U nas zaczyna się dziać podobnie, chociaż początkowo administracja oświatowa odcinała się od tych pomysłów, bo naruszały jej monopol na ocenianie. Szkoły też nie chciały poddawać się hierarchizacji, której kryteria były niejasne – właściwie ilu oceniających, tyle było „najlepszych szkół” i „pierwszych dziesiątek”. Było – i szybko minęło. Dziś rankingi budzą wielkie pozytywne emocje i podsycają zdrową rywalizację pomiędzy szkołami. Firmują je liczące się nazwiska z kręgów akademickich i prestiżowe instytucje.