Bykowskiego przewieziono do szpitala ze złamaniami i z podejrzeniem urazu kręgosłupa. Jego stan zdrowia oceniany jest jako stabilny. Bykowski na razie milczy, czym napędza falę domysłów na temat motywów swojego desperackiego czynu. Skacząc z balkonu stracił na zdrowiu, lecz zyskał na czasie. Opóźnia śledztwo i może starać się o uchylenie aresztu.
Aresztowanie Bykowskiego łączy się z ogłoszoną w połowie stycznia upadłością Banku Staropolskiego w Poznaniu (pisaliśmy o tym POLITYKA 5,12,18). Bykowski co prawda nie zarządzał bezpośrednio bankiem (był tylko przewodniczącym rady nadzorczej), ale powszechnie wiadomo, że to on decydował w Staropolskim o wszystkim. Podobnie zresztą jak wcześniej w Invest Banku (tu również przewodniczył radzie nadzorczej) oraz w całej masie spółek i spółdzielni skupionych w Polskim Towarzystwie Samochodowym, obsługujących system sprzedaży aut na kredyt. W swoich interesach korzystał z układów politycznych starej koalicji PSL-SLD. Był doradcą premiera Waldemara Pawlaka, uchodził za prawdziwego twórcę pomysłów ministra Jacka Buchacza (Agencja Rozwoju Gospodarczego przekształcona w Polski Fundusz Gwarancyjny SA) pozwalających de facto przejmować majątek państwowy.
Na czym polegało wyprowadzenie pieniędzy z Banku Staropolskiego? W największym uproszczeniu: bank ten był przepompownią pieniędzy. Najpierw – pod pretekstem zakładania lokat za granicą – przelewano fundusze z Poznania do powiązanych z Bykowskim banków na Ukrainie i w Mołdawii. Następnie pieniądze wracały w postaci kredytów dla spółek Bykowskiego w Polsce, tyle że one kredytów tych już nie spłacały. Nadzór Bankowy NBP kilka razy żądał, aby Bank Staropolski przerwał ten proceder, ale bezskutecznie. Bykowski bezwzględnie wykorzystał dla siebie wszystkie luki w prawie bankowym.