Fiesta rozhulała się na całego. Domek dońi Ines w mieście San Cristobal de las Casas rozbrzmiewa tropikalnymi rytmami. Tańczą wszyscy: młode dziewczęta kołyszą seksownie biodrami, stateczne matrony podrygują, starsi panowie drepczą. Dzieci popiskują biegając w tę i z powrotem, gonią kolorowe balony, opychają się tortem. Wkrótce zjawią się mariachis – tradycyjni grajkowie. Gospodyni jest dzisiaj jeszcze bardziej energiczna i weselsza niż zwykle. Dopytuje się, czy aby nie brakuje rumu. Zdecydowanie nie brakuje.
Ołtarz piętrzy się aż po sufit w centralnym punkcie patio. Małe i całkiem spore figury w chwiejnym blasku świec tłoczą się na jego kolejnych stopniach. Śmierć z kosą, śmierć na tronie, śmierć z anielskimi skrzydłami. Dziesiątki zakapturzonych trupich czaszek spoglądają na radosny tłumek pustymi oczodołami. U ich stóp leżą ofiary dla Świętej Śmierci (hiszp. Santa Muerte), przyniesione przez wiernych: pęki kwiatów, słodycze, piwo, coca-cola, tequila. I jabłka – jej ulubione owoce.
Czarna, czerwona i złota
Na wizerunki Świętej Śmierci można natknąć się w całym Meksyku. Najwięcej jest ich w stolicy. Ołtarze uliczne królują szczególnie w biedniejszych dzielnicach. Co jakiś czas jeden z przechodniów przystaje, przeżegna się i dorzuca swoją ofiarę do stosiku: monetę, batonik.
Figurki zakapturzonej postaci z kosą rozpleniły się w ciągu ostatnich dwóch dekad w zielarniach (yerberías) – meksykańskich sklepikach ezoterycznych. Zawsze mocno pachną kadzidłami, suszonymi ziołami i przyprawami. Rzędy półek wypełnia masa magicznych utensyliów, używanych przez indiańskich uzdrawiaczy jeszcze przed Kolumbem. Tuż obok stoją plastikowe i metalowe butle: tajemniczy aerozol przyciągający pieniądze albo oddalający zawiść i obmowę nieprzyjaciół.