Najtrudniejszy dla orkiestry jest kwiecień. Ruszają budowy. Ci, którzy zarabiają w prywatnych firmach, nie wiedzą, w co najpierw ręce włożyć. Coraz mniej czasu, by ćwiczyć granie, zadęcie, niezbędne trębaczom, palce.
– Przez pięć, sześć miesięcy zarabiamy na martwy sezon, czyli resztę roku – tłumaczy najstarszy syn sołtysa Byszyc Łukasz Dyrda (trąbka, tenor pierwszy, bibliotekarz orkiestry, zawodowo: instalacje wodne, gazowe, kanalizacyjne). Choć tylko jeden z muzyków utrzymuje się wyłącznie z roli, innym wypada przynajmniej rzucić okiem, co dzieje się z ziemią, z kawałkiem ojcowizny.
Kwiecień to zarazem dla orkiestry miesiąc najłaskawszy. Mogą wreszcie wyrwać się z ciasnej szkolnej salki, w której próbują przez zimę. Zabierają pulpity, nuty. Wędrują do jednego z okolicznych sadów. Dźwięki wyzwolone z murów płyną po polach. Daleko. Zdawałoby się, aż po widoczne na horyzoncie ciemne pasma Beskidów. Grzmią tuby i basy, odpowiada im bateria trąbek, puzonów, wtórują piskliwe tony klarnetów. Kończą, bywa, o północy, przy grillu lub przy kielichu.
Orkiestra Hejnał towarzyszy swoim muzykantom przy domowych uroczystościach. Smutnych jak ta, gdy niedawno pożegnali 48-letniego zaledwie Ryszarda Chlebdę, ale i radosnych – imieninach, weselach. O rodzinny charakter zespołu tym łatwiej, że gra w nim sześciu Bugajów i po pięć osób od Chlebdów i Dyrdów. – Talent wraz z instrumentem z ojca na syna przechodzi – mówi Adam Dyrda, sołtys Byszyc.
Sam nie gra, do orkiestry oddelegował dzieci, zajął się natomiast logistyką. Pomaga w organizowaniu wyjazdów, szuka sponsorów. Muzyk krakowskiej Operetki Dezyderiusz „Derzyk” Boroni, rodem spod Lwowa, uczy najmłodszą córkę sołtysa gry na pierwszym profesjonalnym flecie, prezencie dla orkiestry od starosty wielickiego.