Ryszard Kapuściński, Chrystus z karabinem na ramieniu, Wydawnictwo Czytelnik, Warszawa 2007, s. 164
Chrystus z karabinem na ramieniu”
to dla pokolenia, które nie załapało się na ostatnie wznowienie sprzed prawie dwudziestu lat, pozycja legendarna, przedmiot nieustannych polowań w antykwariatach. Książka, opublikowana w połowie lat 70., otworzyła serię najsłynniejszych reportaży autora „Szachinszacha”. Ryszard Kapuściński opowiada o niespokojnym przełomie lat 60. i 70. oglądanym z perspektywy punktów zapalnych: narodzinach palestyńskiego ruchu partyzanckiego po wojnie sześciodniowej, partyzantce walczącej z wojskowymi autorytarnymi rządami w Boliwii, Salwadorze i Gwatemali czy walce o niepodległość Mozambiku. Nad książką unosi się duch Che Guevary, w zaskakującym portrecie zestawionego z Salvadorem Allende. Te reportaże posiadają ogromny walor edukacyjny: kto chce zrozumieć genezę wojny izraelsko-palestyńskiej czy powikłaną historię Ameryki Łacińskiej w ostatnim półwieczu, powinien koniecznie sięgnąć po Kapuścińskiego, który, jak zwykle, opowiada w sposób fascynujący i przystępny. „Chrystus z karabinem na ramieniu” to jednak przede wszystkim najbardziej zaangażowana książka, jaka wyszła spod jego pióra, i czytana dziś sprawia wrażenie dynamitu podłożonego pod polityczną poprawność. Opowiadając o dramatycznej walce palestyńskich fedainów czy partyzantów idących na pewną śmierć w boliwijskiej selwie, nie czyni bohaterami arabskich szaleńców ani podejrzanych lewaków, ale zdesperowanych dwudziestolatków – inteligentnych chłopców gotowych umrzeć za swe przekonania. Te reportaże to głos w jak najbardziej współczesnej debacie: Kapuściński w sposób dobitny obnaża cynizm polityki USA, gotowej popierać rządy niemające nic wspólnego z demokracją, o ile tylko sprzyjają jej ekonomicznym interesom (jak było to np.