Anna Bojarska
Autorka powieści: „Lakier”, „Ja”, „Agitka”, sztuk: „Meeting”, „Lekcja polskiego”, scenariuszy telewizyjnych. Wraz z siostrą Marią Bojarską napisały autobiografię „Siostry B.”. Właśnie ukazała się jej najnowsza powieść: „List otwarty do Królowej Wiktorii”.
Bohater, męczennik, milioner
W życiu bym nie podała nazwiska Adam Michnik, gdyby Adam M.: primo – nie zrezygnował z klasycznej, parlamentarno-rządowej kariery politycznej; secundo: gdyby Unia Wolności, której był symbolem i filarem, nie rozsypała się w proch. Chwalenie zwycięzców – no, nie, tego się nie robi w dobrym towarzystwie!
Uchodzimy za śmiertelnych wrogów, co bardzo rozdmuchała (właściwie stworzyła) grupka małych intrygantów i co mnie nic nie obchodzi. Nie widzieliśmy się od lat i z całą pewnością nie spotkamy się do końca życia. Ale gdybym miała, na przykład, robić o A.M. film – to widzę parę scen fantastycznych. Oczytany piętnastolatek, robiący furorę wśród zacnych i opozycyjnych, ale niezbyt oczytanych zgredów. Wylany ze studiów, wpakowany do mamra młody człowiek, pracuje po zwolnieniu w fabryce im. Róży Luksemburg, bardzo sfeminizowanej fabryce (ach, kobietki, kobietki – kolejny motyw z życia naszego bohatera). Po którejś tam kilkuletniej odsiadce zostaje zwolniony na mocy uchwalonej ad hoc amnestii (coś trzeba było z tymi politycznymi zrobić, a czasy się zmieniały i strzelanie w tył głowy już nie wchodziło w grę) i w przeciwieństwie do innych, uszczęśliwionych nagłą wolnością współwięźniów, za nic nie chce wyjść z celi. Amnestia to akt łaski władców, a on żąda procesu i uniewinnienia. Nie łaski, uczciwego sądu, tego chce!