Przez ostatnie dwa lata telewidz miał poczucie, że pluralizm stacji prowadzi do ich upodobnienia. Po wieczornych serwisach nie bardzo potrafił powiedzieć, co gdzie zobaczył i usłyszał. „Wiadomości”, „Fakty”, „Wydarzenia” przybrały kolor niebieski. Wszędzie pojawia się glob – wiruje, zwija i rozwija. Prowadzący zawsze lekko po prawej. Wszyscy autorsko prezentują tematy, wszyscy mają do części z nich osobisty stosunek. Funkcja informacyjna prezentowanych materiałów ustępuje przed atrakcyjnym, zabawowym montażem, reporterzy kwitują swe doniesienia dowcipnymi w intencji morałami.
Telewizja publiczna dogoniła komercyjną w stylu, luzie i trybie porządkowania informacji wedle ich wizualnej atrakcyjności. I to doganianie miało pewien ważny skutek, jeśli idzie o ogląd świata politycznego. Mianowicie – zakończył się odziedziczony jeszcze bodaj po PRL, ale dobrze widziany przez kolejne rządy, ni to dworski, ni urzędowy styl prezentowania władzy. TVP, która po aferze Rywina zyskała nieoczekiwanie szefa bliższego opozycji, wykorzystała to do nabrania pewnego dystansu i prezentowania władzy nie jako jej rzecznik, ale obserwator, często uważny, czasem krytyczny.
I oto ostatnio coś się zmieniło – widzowie, którzy oglądają różne stacje, zaczęli dostawać odmienne przekazy. Intuicja podpowiadająca, że coś się w przekazie telewizyjnym zmienia, to za mało, żeby formułować stanowcze sądy. Rzecz należy sprawdzić i stąd pomysł porównawczego prześledzenia przez tydzień przekazów głównych serwisów informacyjnych TVP i TVN. Z pewnym żalem przyszło zrezygnować z „Wydarzeń” Polsatu, żywych i mocno zdystansowanych do świata polityki – ale przesądziła oglądalność. Tak zatem po dwóch latach wracamy do rozważań nad obiektywizmem telewizji, zwłaszcza publicznej, i nad jej niezależnością od polityków.