Z przyjemnością rekomenduję czytelnikom „Polityki” skromny i ciekawy przegląd, jaki u progu sezonu przedstawia Teatr Narodowy. To zwieńczenie dziesiątej edycji Konkursu na Wystawienie Polskiej Sztuki Współczesnej organizowanego przez Ministerstwo Kultury. Z siedemdziesięciu zgłoszonych z całej Polski inscenizacji komisja artystyczna wybrała finałową dziesiątkę, a jury pod dowództwem Sławomiry Łozińskiej rozdzieliło nagrody i wytypowało pięć przedstawień do prezentacji w Warszawie. Nie ma wśród nich sensacyjek na krótkich nóżkach i koniunkturalnego obrabiania tematów z pierwszych stron gazet; są próby pogłębionego spojrzenia na współczesność poprzez teksty pisane dziś, wczoraj i przedwczoraj, ale wciąż niepokryte patyną. Nie bez przyczyny główną nagrodą konkursu podzieliły się inscenizacje „Wampira” Wojciecha Tomczyka – obraz polityczno-propagandowej manipulacji wokół pamiętnej sprawy śląskiego mordercy, osadzony przez realizatorów z Teatru Nowego w Zabrzu w realiach epoki – i „Do piachu” Tadeusza Różewicza z lubelskiego Teatru Provisorium i Kompanii Teatr. To wstrząsające rozliczenie z traumą wojny i upodlenia powstało przed trzydziestu laty, ale na scenę wchodzi dopiero drugi (a licząc z Teatrem Telewizji trzeci) raz. „Wampir” zostanie zagrany 12 września, „Do piachu” – 13 i 14 września. A w programie jeszcze „Toksyny”, thriller psychologiczny Krzysztofa Bizio z Teatru im. Jaracza w Łodzi ze świetnymi rolami Bronisława Wrocławskiego i Sambora Czarnoty (14 września), jeszcze „Spowiedź w drewnie” Jana Wilkowskiego z Białostockiego Teatru Lalek, jeden z najmądrzejszych, najdowcipniejszych i niezasłużenie mało znanych traktatów o wielkości i męce tworzenia, jaki mamy w literaturze teatralnej (16 września).