Pieniądze z akwizycji podobno leżą na ulicy, to prawda, ale nie do końca, bo zanim je znajdziesz, musisz wstąpić do sądu na Lesznie po zaświadczenie o niekaralności. Bez niego nie zatrudni cię żaden fundusz, a zaświadczenia nie dostaniesz, jeśli nie złożysz zapytania, z kolei zapytania i tak nikt nie rozpatrzy, jeśli nie przykleisz na nim znaczka za 50 złotych. Nie ma zmiłuj się, drugi filar to zbyt poważna sprawa, wielkie firmy z samego biznesowego topu, jak ci nie pasuje, możesz założyć świecącą bordową dwurzędówkę i wciskać ludziom na ulicy notesy lub nesesery.
Pokój 663 jest na szóstym piętrze, ale kolejka zaczyna się już na parterze przy windzie, przy której jeden z drugim spogląda na siebie obojętnie, że niby on w zupełnie innej sprawie, chociaż każdy ten znaczek chowa po kieszeniach. Niektórzy nie wytrzymują, biegną schodami, niepotrzebnie, bo szóste piętro i tak przypomina senny koszmar z lat 80.; człowiek na człowieku, pokój 663 gdzieś daleko tonie w powodzi głów i słychać tylko: gdzie pan idziesz, kolejka kończy się tutaj. Na dodatek to kolejka z dawnych czasów, przypomina tłok do pekaesu i każdy chce się na ten kurs załapać, stary, młody, pan z telefonem komórkowym, dama w futrze zlana potem i perfumami.
Najsprytniejsi stanęli na długo przed otwarciem sądu, reszta postoi trzy, cztery godziny, wymienia uwagi, ale przeważnie milczy. Wszyscy trochę spięci, jak sprinterzy w blokach, milczenie wypełnia szóste piętro od windy aż do pokoju 663 i dalej nawet, do pokoju 619, który także wydaje zaświadczenia o niekaralności, ale kolejki tam ani centymetra, puściutko, bo 619 poświadcza niekaralność tylko do celów zagranicznych. Panie w 619 piją więc spokojnie herbatę i są zmuszone grzecznie odmówić spryciarzom, którzy chcieliby pójść na skróty i ominąć jakoś zbiorowego ludzkiego potwora pchającego się do 663, gdzie poświadcza się dla celów krajowych.