Trudno nie zauważyć pewnej symetrii obu karier. Obaj wrócili ze strefy cienia, praktycznie z politycznej emerytury. Lechowi nieoczekiwanie dał szansę Jerzy Buzek czyniąc go, ku zaskoczeniu wszystkich, ministrem sprawiedliwości. Janowi Rokicie, który po przegranych wyborach na prezydenta Krakowa błąkał się po obrzeżach polityki i odgrywał w PO rolę drugorzędną, przytrafiła się komisja śledcza. Obaj swe szanse wykorzystali do końca, rzec można do bólu. Lech Kaczyński wysforował się na czoło politycznych rankingów, dzięki czemu jego brat mógł zbudować Prawo i Sprawiedliwość. Jan Rokita szermując prawie tymi samymi hasłami sprawiedliwości, walki z korupcją, silnego i sprawnego państwa zdetronizował go i walnie przyczynił się do niezwykłych sukcesów sondażowych, jakie dziś odnosi PO.
Spełnił się czarny sen Jarosława Kaczyńskiego. Lider PiS bynajmniej nie ma powodów, by dostrzegać w Rokicie przyjaznego konkurenta. To Rokitę obciążano przez lata współudziałem w tak zwanej inwigilacji prawicy (był wtedy szefem URM), to Rokita miał zatargi z ówczesnym szefem NIK Lechem Kaczyńskim, kiedy nie chciał wpuścić kontrolerów izby do kierowanego przez siebie urzędu. Ambicje polityczne, pewien rodzaj politycznego egoizmu tych graczy zderzały się od dawna, pozostawiając urazy, które w obozie posolidarnościowym przeżywane są ze szczególną intensywnością. To jest obóz, w którym o kompromisy trudno, gdzie każdy z liderów chciałby mieć swoją własną partię i każdy chciałby dominować. Od wyborów 2001 r. dominowali Kaczyńscy.
Stworzenie Prawa i Sprawiedliwości było bardzo dobrym pomysłem politycznym. Był wyraźny lider, najpopularniejszy polityk prawicy Lech Kaczyński, prawie pewny kandydat tego obozu do przyszłej prezydentury, był na zapleczu brat Jarosław, polityk przebojowy, znakomity sejmowy i wiecowy mówca, i był zarys programu silnego państwa, który publiczności mógł się podobać.