Ostatni szlif rządowego projektu Rada Ministrów robiła tuż po przedstawieniu przez premiera Buzka planu pracy rządu na najbliższe dwa lata. Zapowiedziano w nim m.in. zwiększenie bezpieczeństwa obywateli, naprawę reform: edukacyjnej, zdrowia i emerytalnej, pomoc wsi w przekształceniach i wzmożenie tempa przygotowań do członkostwa w Unii Europejskiej. Rząd chciał pokazać, że nie są to deklaracje gołosłowne, wobec czego priorytetowym dziedzinom dołożono nieco środków, ale w sumie znany już wcześniej projekt przyszłorocznego budżetu niewiele się zmienił.
W tym roku stosunkowo niewielu ekonomistów krytykuje projekt budżetu za tzw. makroproporcje, podstawowe założenia służące później do wyliczeń spodziewanych dochodów. Zadanie osiągnięcia w 2000 r. wzrostu produktu krajowego brutto o 5,2 proc. zduszenia inflacji do 5,7 proc., czy spadku podstawowych stóp procentowych do 12 proc. (o ich wysokości decyduje Rada Polityki Pieniężnej) uznano za bardzo ambitne, ale ciągle realistyczne. Najwięcej wątpliwości wzbudziła prognoza kursu walutowego, z której wynika, że relacje między złotym a dolarem w przyszłym roku zmienią się minimalnie. Trudno to też pogodzić z innym ambitnym założeniem, że polski eksport wzrośnie aż o 14 proc. Dotychczas nasz wywóz jeśli szybciej rósł, to wtedy gdy słabła krajowa waluta. Liczenie na znaczny wzrost konkurencyjności polskich towarów przy względnie stałym kursie to przesadny optymizm. Nie usprawiedliwia go nawet planowany, imponujący wzrost wydatków na promocję eksportu, bo na wyniki takich działań zawsze długo się czeka.
Nikt też nie kwestionuje - jak do tej pory - budżetowych priorytetów. Najwyższy przyrost wydatków (realnych, czyli z uwzględnieniem inflacji), w porównaniu z 1999 r., ma wspierać promocję eksportu (wzrost o 52,5 proc.